Moc i magia koncertu "W hołdzie Polsce" w Warszawie - relacja

 

Na wyjątkowej uczcie muzycznej pod tytułem "W hołdzie Polsce” premierowe, skomponowane specjalnie na potrzeby tego wieczoru zaprezentowali Aga Zaryan, Tomasz Stańko oraz gwiazdy wieczoru: współtwórca sukcesu niemieckiego zespołu Tangerine Dream, Klaus Schulze oraz legendarny głos australijskiego duetu Dead Can Dance, Lisa Gerrard.

 

Lisa Gerrard i Klaus Schulze wykonali podczas uroczystości utwór „Hommage a Polska”, który poświęcony jest wydarzeniom z września 1939 roku. Utwór ten wydany został jako okolicznościowy singiel i każdy uczestnik mógł otrzymać nieodpłatnie po zakończeniu koncertu. Występ deutu Gerrard i Schulze był pełen magii i mocy, głównie za sprawą głosu pani Gerrard. Artystka zachwyciła mnie i urzekła od pierwszego wejrzenia gdy tylko pojawiła się na scenie odziana w przepiękną błękitną suknię. Wyglądała dostojnie a jednocześnie skromnie, wysoko upięte blond włosy dodawały jej gracji. A jej śpiew mnie na przemian to hipnotyzował to onieśmielał. Nie sądziłam, że kiedykolwek doczekam chwili, w której będę się zachwycać tak krótkim, bo właściwie składającym się z jednej piosenki, koncertem.

 

Ale szacunek i uznanie należą się także Adze Zaryan i Tomaszowi Stańko. Pani Zaryan to artystka, która z okazji obchodów 63. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego wydała dwa lata temu płytę "Umiera piękno”. Tematyka wojenna nie jest i nie była jej więc obca. Mimo tego wydaje mi się, że nie do końca wpisała się w ramy wczorajszego koncertu. Nie porwała mnie muzycznie, chociaż grą urzekła mnie harfistka Zaryan, Anna Sikorzak–Olek. Pięknie wypadło, przyznać to muszę, acz zupełnie przypadkowo współbrzmienie ostatnich taktów pieśni Agi Zaryan z dzwonem królewskiego zegara. Przez chwilę zapachniało magią...

Dużo większe zainteresowanie wzbudził we mnie występ Stańki. Ten międzynarodowej sławy artysta jazzowy, trębacz i kompozytor występujący ze Sławkiem Kurkiewiczem - kontrabas, Michałem Miśkiewiczem - perkusja i Dominikiem Wanią - fortepian wprowadził mnie w stan, który towarzyszył mi już do końca koncertu, a więc lekkiej hibernacji. Sprawił, że na moment przestałam odczuwać przenikliwy wieczorny chłód i jak mysz w ser, jak zaczarowana wpatrywałam się w scenę i telebim, na którym transmitowany był koncert.

 

Oczywiście jak podczas dużych imprez masowych nie obyło się bez tak zwanych wtop. Niemniej tym razem, nie przećmiły mi pozytywnych wrażeń z odbioru koncertu. Jedyne do czego naprawdę mogłabym się przyczepić to długość - występy artystów były zdecydowanie za krótkie. A przecież nie od dziś wiadomo, że to co dobre powinno trwać dłużej.