Laserowe show czy koncert? - relacja z występu Aphex Twin w Krakowie

Czy jednak koncerty ukrywającego się pod tym pseudonimem Richard'a David'a James'a warte były tej reklamy? Moim zdaniem nie do końca.

 

Zanim dotarłam na sobotni występ Aphexa sporo się naczytałam o występie piątkowym, nie byłam jednak nastawiona ani bardziej pozytywnie ani mniej niegatywnie. Jechałam na koncert z jakimś dziwnym spokojem, że to co zastanę na miejscu będzie dokładnie tym czego oczekiwałam. I nie pomyliłam się.

 

Na miejscu okazało się bowiem, że zupełnie tak jak przypuszczałam, nie ma tłumów a nad całością unosi się jakiś dziwny duch niemrawości. Dopiero po wysłuchaniu nieco przydługiego supportu coś się jakby ruszyło do przodu. W ruch poszedł wyłączony do tej pory telebim, po nim dwa boczne ekrany, na których do znudzenia przewijał się motyw zniekształconej twarzy Aphex Twina na zmianę z seledynowym misiem i różową świnką. Co tu dużo mówić - na tych wizualach nie działo się nic, totalnie nic - no może poza paroma scenami przedstawiającymi krojenie zwierząt czy sekcję zwłok. Rozczarowanie maksymalne. Muzycznie, tak jak przypuszczałam, na początku było ambientowo. Wizuale z dryfującym w przestworzach logotypem Aphexa dawały niesamowity efekt oderalnienia. Ale im dalej w las, czyli w głąb koncertu, tym muzyka stawała się coraz bardziej agresywna - jazgot i młóckarnia. Do tego przepiękne ale walące po oczach lasery, przypominające te z koncertu Fever Ray na festiwalu Nowa Muzyka. Przez moment poczułam się tak, jakbym była na koncercie Dj-a Tiesto. Sama nie wiem kiedy od basów, które szły i po ścianach i po podłodze powodując bolesne spotkanie z rezonansem potwornie zaczęła boleć mnie głowa, a mózg prześladować tylko jedna myśl: "iść do domu". Dopiero po powrocie przypomniała mi się rada koleżanki na jednym z forów internetowych "weź stopery do uszu". Mądry Polak po szkodzie...

 

Wrażenia ogólne? Z całej tej piorunującej mieszanki podobało mi się ledwie jakieś 15-minut. Przez resztę trwającego dwie godziny koncertu przemieszczałam się z jednego końca sali na drugi, podpierałam barierki (bo strasznie bolał mnie kręgosłup) i wychodziłam na powietrze w celu uskutecznienia wraz z innymi odbiorcami papierosianego i fizjologicznego exodusu oraz w znalezienia sensu tego koncertu. W tym momencie byłabym straszną wazeliniarą - przepraszam za ten kolokwializm - gdybym powiedziała, że koncert Aphex Twina był doskonały, ale byłabym także kłamcą gdybym powiedziała, że był totalnie do bani. Owszem, jestem zawiedziona, ale przeszłam już gorsze koncerty w swoim życiu. Spoglądam za to na te płyty Aphexa które mam w domu zadając sobie pytanie: czy to był koncert czy laserowe show? I czym w przyszłości artyści z bajki pod tytułem Aphex Twin będą w stanie mnie jeszcze zaskoczyć? Striptizem, pirotechnicznym pokazem (a nie, to już zrobił Rammstein), ekwilibrystyką, żonglerką? Bo lasery, choć potrafią zapierać dech w pierściach, to niewyczerpują wszystkich możliwości. Jaki "chłyt marketingowy" zastosują organizatorzy, żeby złapać przynętę...