Elfy w cieniu Huty - relacja z koncertu Jónsiego (Sacrum Profanum)

Nie mogę napisać, że było fantastycznie, że mój świat zadrżał w posadach, spełniło się moje życiowe marzenie i teraz mogę spokojnie umrzeć, bo niestety tak nie było. Za to mogę, a nawet muszę napisać, że każdemu koncert Jónsiego polecam oraz, że czasu spędzonego w sobotni wieczór w hali ocynowni z całą pewnością za zmarnowany nie uważam, bo bawiłem się świetnie i niemal w całości kupiłem magiczno - epicki klimat występu.

Pełen barw, emocji i świetnej muzyki. Całość potrwała około 1,5 godziny i składała się z 15 piosenek. Jónsi wraz z zespołem najpierw zagrał 13 utworów po czym nastąpiła krótka przerwa na wywoływanie, niby bisy i artysta na scenę powracał w olbrzymim pióropuszu. Bo stylizacja występu miała kluczowe znaczenie, od otwierającego spektakl (!) „Stars in still the water” już to wiedziałem. Oprawa wizualna, gra świateł, kolorów i imponujące wizualizacje miały niebagatelne znaczenie w odbiorze występu. I tutaj muszę bić pokłony przed Krakowskim Biurem Festiwalowym, któremu należy oddać, że produkuje najbardziej imponujące koncerty w Polsce. Ale tym razem organizatorzy przebili samych siebie. Warunki jakie stworzyli Jónsiemu gwarantowały doskonały klimat i pozwalały w pełni zagospodarować potencjał emocji siedzący w piosenkach Islandczyka.

Prawie cały koncert zdominowały raczej powolne i bardzo kruche kompozycje, były momenty podnioślejsze jak choćby lekko transowe „Icicle Sleeves” z przerażającym przejściem na perkusji do monumentalnego „Kolniður”. Po czym zespół wrócił do piosenek wolniejszych, bardziej hipnotycznych jak „Vibraphone Song” i „Tornado”. Nie zabrakło rzecz jasna pewniaków w postaci cudownej trójcy jak to mówię o najbardziej radosnych i przebojowych piosenkach Jónsiego, czyli „Go Do”, „Boy Lilikoi” i „Animal Arithmetic”. Islandczykowi na scenie towarzyszył zespół świetnych muzyków w składzie Alex Kendall Somers (gitara elektryczna), Úlfur Hansson (gitara basowa), Ólafur Björn Ólafsson (instrumenty klawiszowe) i perkusista Thorvaldur Thór Thorvaldsson. Razem tworzyli oni bajeczny podkład pod niesamowity i niemal idealnie wykorzystywany falset Jónsiego. I w tym momencie pozwolę sobie na lekką uszczypliwość. Mianowicie wokalista, ze swoim śpiewem zapuszcza się czasem w nazbyt irytujące rejony, zdarza mu się bardzo rzadko, ale jednak czasem niemile zaszarżować, nie trzymać linii wokalnych znanych z płyt i uderzać z byt mocny ton. Poza tym nie mam zastrzeżeń. Braku jakiegoś szczególnego kontaktu z publicznością mu nie wytykam, bo ta i tak była zbyt zajęta muzycznym i wizualnym (fascynująca oprawa wizualna, muszę to jeszcze raz napisać!) odlotem, że mogę artyście tylko gratulować i zazdrościć talentu.

Podobno Jónsi na solową karierę zdecydował się z nudów. Wszystkim jego kolegom z zespołu urodziły się dzieci więc byli zajęci i Sigur Rós zrobiło sobie przerwę. Jeśli to prawda i można by tak uzasadnić przyjazd Jónsiego do Polski, to ja życzę jego przyjaciołom z macierzystej formacji dużej liczby potomstwa.