Poznajcie artystów Sopot Jazz Festival 2012

 Początek października zapowiada się w Sopocie wyjątkowo muzycznie, albowiem rusza dziesiąta już edycja Sopot Jazz Festival 2012, której inicjatorem jest Miasto Sopot. W dniach 4-6 października na scenach dwóch sopockich klubów: Zatoka Sztuki i Spatif usłyszymy jazzowe znakomitości z całego świata.

DLR Dahlgren / Lillinger / Rupp (USA, Niemcy)
Wacław Zimpel / Hera (Polska)

4 października 2012, godz. 20.30
Klub Środowisk Twórczych Spatif
ul. Bohaterów Monte Cassino 54, Sopot

Wstęp wolny! Ilośc miejsc ograniczona!

DLR - Dahlgren Lillinger Rupp

Chris Dahlgren - kontrabas i viola da gamba
Christian Lillinger - perkusja
Olaf Rupp - gitara elektryczna

Dahlgren Lillinger Rupp to pochodzące z Berlina silne improwizujące trio składa się z trzech indywidualności posiadających charakterystyczne głosy na swoich instrumentach i opierających się kategoryzacji (Chris Dahlgren - kontrabas i viola da gamba, Christian Lillinger - perkusja i Olaf Rupp - gitara elektryczna). Chris Dahlgren, dawniej basista w zespole Anthony Braxtona, wnosi kompletnie nowe podejście do violi da gamby - długo zapomnianego instrumentu barokowego, który ostatnio powraca w kręgach „muzyki dawnej”, elektryfikując ją oraz stosując poszerzone techniki i preparacje, żeby osiągnąć efekt sięgający poza granice stylu czy gatunku. Olaf Rupp, długo aktywny na scenie free w Berlinie, posiada wyjątkowy głos improwizujący razem z nadzwyczajną techniką na klasycznej, jak i na elektrycznej gitarze. „Enfant terrible”- Christian Lillinger, grający m.in. z pianistą Joachimem Kuhnem, stał się jednym z najbardziej wziętych współczesnych europejskich perkusistów

HERA -  A co gdyby pozwolić muzyce po prostu zaistnieć, oddać jej przestrzeń i czekać na to co się wydarzy? To pytanie postawił Wacław Zimpel, założyciel zespołu, ale jest ono bliskie każdemu z czterech muzyków tworzących Herę. Ich głównym celem jest wejście w muzyczny trans, który przełamie bariery między sceną, a widownią i pozwoli na spontaniczną wymianę. Dlatego Hera jest zespołem koncertowym. Chociaż ma na koncie dwie płyty, to żaden sprzęt nie jest w stanie zarejestrować tego co dzieje się między muzykami, a słuchaczami. Tego trzeba doświadczyć. Ich muzyka przechodzi wciąż nowe transformacje, wymykając się kolejnym określeniom czy klasyfikacjom. Punktem wyjścia była europejska muzyka sakralna, jednak Hera największe inspiracje czerpie dziś z tradycji ludowych, sięgając do muzyki hinduskiej czy do afrykańskich rytmów. Odnajduje tam istotę grania - pierwotną bliskość z muzyką i drugim człowiekiem oraz czymś nienazwanym. Dla każdego z muzyków Hery to pretekst i motywacja do coraz głębszych poszukiwań, zarówno twórczych jak i indywidualnych. W ich muzyce to wszystko się ze sobą przeplata i łączy.

Wacław Zimpel – klasycznie wykształcony klarnecista oraz kompozytor, obecnie jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich artystów na światowej scenie muzyki improwizowanej. Zimpel największe inspiracje czerpie z sakralnej i rytualnej muzyki różnych kultur. W swoich kompozycjach często odnosi się do dawnych kompozytorów tworząc swoiste, współczesne polemiki lub komentarze muzycznych tradycji. Jest liderem dwóch zespołów, Hera oraz międzynarodowego Undivided, współtworzy Resonance, orkiestrę Kena Vandermarka. Współpracuje również z: Mikołajem Trzaską, Michaelem Zerangiem, Klausem Kugelem, Stevem Swellem, Bobbym Few, Markiem Tokarem czy Perrym Robinsonem.

Ksawery Wójciński – niezwykle wszechstronny, klasycznie wykształcony kontrabasista, swobodnie poruszający się w stylistykach sięgających od muzyki dawnej po współczesną muzykę improwizowaną. Wójciński dysponuje bardzo charakterystycznym, głębokim dźwiękiem i wyjątkowym poczuciem rytmu, przywołując na myśl wielkich kontrabasistów afroamerykańskich. Jego wirtuozowska technika smyczkowa pozwala mu na prowadzenie partii melodycznych wchodząc w równoprawny dialog z solowymiinstrumentami. Współpracuje m.in. z Klausem Kugelem, Michaelem Zerangiem, Raphaelem Rogińskim, Mikołajem Trzaską.

Paweł Postaremczak – jeden z najciekawszych saksofonistów na polskiej scenie. Charakteryzuje go wyjątkowo liryczny i ekstatyczny styl, będący kontynuacją tradycji wielkich mistrzów saksofonu jak John Coltrane czy Pharoah Sanders. Jego gra hipnotyzuje. Z niezwykłą świadomością tworzy frazy niepowtarzalne, trudne do zapomnienia. Współpracuje m.in. z Mikołajem Trzaską, Klausem Kugelem, Raphaelem Rogińskim, Januszem Stefańskim czy Robertem Kusiołkiem.

Paweł Szpura – perkusista, którego styl jest kompilacją wielu tradycji. W jego grze można usłyszeć inspiracje perkusją czarnej i arabskiej Afryki, tradycje tureckie, a także nawiązania do amerykańskich perkusistów rockowych z lat 60-tych i 70-tych. Szpura operuje tymi stylistykami z niezwykłą lekkością, zaskakując słuchacza rozwiązaniami rytmicznymi lub wprowadzając go w głęboki trans, to sprawia, że jest kontynuatorem tradycji Eda Blackwella i Hamida Drake’a. Współpracuje m.in. z Mikołajem Trzaską, Raphaelem Rogińskim.

Maciej Cierliński - gra na lirze korbowej i zgłębia wszelkie muzyczne tradycje związane z tym instrumentem. W swojej grze z łatwością łączy zarówno melodie ludowe z różnych regionów jak i kopozycje dworskie, pochodzące m.in. z czasów francuskiego baroku. Lubi eksperymentować ze współczesnymi technikami kompozytorskimi np. minimal music. Ma swój zespół - Maćko Korba, współpracuje m.in. z Hansem Vankolwijkiem, Tonym Gatlifem, Gadjo Dilo, Transylwanią, Latcho Dromem czy zespołem Hey?

W piątek 5 października w Zatoce Sztuki usłyszymy najpierw trio Lage Lunda, Norwega mieszkającego od kilkunastu lat w Nowym Jorku i uważanego tam za jednego z najlepszych gitarzystów. Drugim przedstawicielem tego instrumentu będzie paryżanin o wietnamskich korzeniach, Nguyen Le z zespołem Saiyuki. To z pewnością jeden z najciekawszych współczesnych gitarzystów, a koncert ten będzie przykładem intrygującego połączenia improwizacji w różnych barwach z wszechstronną muzyką Dalekiego Wschodu w wykonaniu azjatyckich mistrzów. Wieczór zakończy jazz współczesny w klubowej wersji na parterze Zatoki Sztuki: trio z udziałem aktywnych polskich muzyków, Piotra Lemańczyka i Jacka Kochana, których wesprze czołowy, nowojorski saksofonista Seamus Blake.

Lage Lund Trio (Norwegia, Wielka Brytania, USA)

Nguyen Le & Saiyuki (Wietnam, Japonia, Indie, Chiny)

Seamus Blake / Piotr Lemańczyk / Jacek Kochan (Polska, USA)

5 października 2012, godz. 19.30
Zatoka Sztuki, F. Mamuszki 14, Sopot


Lage Lund Trio (Norwegia, Wielka Brytania, USA)
Lage Lund - gitara
Orland le Fleming - kontrabas
Jonathan Blake – perkusja

Lage Lund jest uznawany nie tylko za jednego z najlepszych gitarzystów swojej generacji, ale również za jednego z najbardziej zachwycających współczesnych artystów jazzowych na świecie. Według Russella Malone'a, który był jednym z sędziów przyznających Lundowi pierwszą nagrodę na międzynarodowym konkursie jazzu imienia Theloniousa Monka w roku 2005, Lund należy do muzyki całą swoją duszą. Panując nad standardowym repertuarem i mając rosnący zbiór oryginalnych kompozycji, Lund bardzo pewnie swinguje, wykazując zadziwiające wyrafinowanie harmoniczne i niezwykle płynny głos jako solista. Wnosi on również „swobodnie zniewalającą” osobowość na estradę, „kierując małomówność w cichą mistykę” (New York Times).

Urodzony i wychowany w mieście Skien w Norwegii, Lund przeprowadził się do Bostonu po skończeniu liceum i poszedł do college'u muzycznego Berklee. W roku 2002 przeprowadził się do Nowego Jorku i niedługo po tym stał się pierwszym elektrycznym gitarzystą, którego kiedykolwiek przyjęto do szkoły muzycznej Julliard. Po zwycięstwie w konkursie imienia Monka stał się wziętym sidemanem. Współpracował z takimi zespołami, jak: David Sanchez Quartet, Maria Schneider Orchestra, Mingus Orchestra i wieloma innymi. Miał szczęście grać ze starszymi mistrzami, jak i rówieśnikami takimi jak : Ron Carter, Mulgrew Miller , Wynton Marsalis, Carmen Lundy, FLY, Marcus Strickland, Jaleel Shaw, Will Vinson, Aaron Parks, Kendrick Scott, Jimmy Greene i Ingrid Jensen. W 2008 roku Wytwórnia Criss Cross wydała debiutancką płytę Lunda „Early Songs” Później w 2010 roku nagrał „Unlikely Stories” - dynamiczny zbiór przeważnie oryginalnych kompozycji ze znakomitą ekipą muzyków akompaniujących (pianista Edward Simon, basista Ben Street oraz perkusista Bill Stewart). W 2011 roku wydał samodzielnie koncertową płytę „Small Club – Big City”, którą nagrano przez kilka wieczorów w kameralnym klubie” Bar Next Door” z udziałem producenta Jimmy Katza. Ten znakomity album ujmuje ciepłe brzmienie i intensywne współgranie tria Lunda z basistą Orlando Le Flemingiem i perkusistą Marcusem Gilmore’m (Jamire Williams na dwóch utworach).

W kwartetowym nagraniu z 2012 roku -„Live at Smalls” , na którym występują Gilmore, Street oraz pianista Pete Rende , Lund dalej doprowadza do perfekcji swoje mistrzostwo, nadając klarowność brzmienia i bezbłędne wyczucie proporcji muzyce nagranej w słynnym klubie Smalls w Greenwich Village. Koncertując w Stanach, Europie, Japonii i na całym świecie Lund stał się artystą najwyższej klasy i siłą kreatywną. Jest jednym z tych, którzy ustalają porządek improwizacji jazzowej w dwudziestym pierwszym wieku.

Johnathan Blake – Nominowany do nagrody Grammy kompozytor i perkusista Johnathan Blake od dziesięciu lat regularnie działa na scenie nowoczesnego jazzu i jest chętnie zapraszanym perkusistą przez wielu znanych muzyków jazzowych takich, jak: Tom Harrell, David Sanchez, Russell Malone, Kenny Barron, Randy Brecker i Oliver Lake . Jego zdolności muzykalne, profesjonalizm i pozytywne podejście to jego osobiste cechy, które sprawiają, że jest tak wziętym perkusistą. Jonathan jest nie tylko sidemanem , występuje też ze swoim własnym zespołem na międzynarodowych scenach jazzowych. Johnathan Blake urodził się 1 lipca 1976 roku w Filadelfii jako syn światowej sławy wiolinisty Johna Blake'a Jr. Naturalnie Johnathan wcześnie został wprowadzony w świat muzyki jazzowej przez ojca. Mimo, że zaczął grać na skrzypcach pod kierownictwem ojca mając zaledwie trzy lata , nigdy nie czuł się najlepiej grając na tym instrumencie. Johnathan zawsze czuł bliski związek z perkusją pomimo pragnienia swojego ojca, żeby stał się wiolinistą.

Gdy Johnathan miał 10 lat, nauczyciel muzyki odwiedzający jego szkołę podstawową, pozwolił mu wybrać instrument po tym, jak Johnathan perfekcyjnie wypadł na teście zdolności muzycznych. Bez wahania Johnathan wybrał perkusję. Zaczął brać lekcje w szkole i bardzo szybko stało się jasne dla wszystkich, że bębny to rzeczywiście jego instrument. Będąc w gimnazjum Johnathan wystąpił po raz pierwszy z jazz bandem. Wygrał kilka nagród, w tym za wyjątkowe osiągnięcia w muzyce. Mając lat 12 Johnathan związał się z młodzieżową orkiestrą Lovett Hines Youth Ensemble, gdzie poznał swojego długoletniego przyjaciela i partnera w muzyce Jaleela Shawa. Johnathan regularnie występował w Filadelfii i okolicach z Lovett Hines Youth Ensemble.

Poszedł do liceum w George Washington High School w Filadelfii, gdzie był pierwszym perkusistą w orkiestrze marszowej i zaczął grać w szkole muzycznej Settlement Music School, pod dyrekcją Roberta Landhama. Latem partycypował w wielu obozach muzycznych, jak na przykład Jazz Opportunity for Youth przy College'u Montclair State oraz letnie warsztaty Jazz in July przy Uniwersytecie Massachusetts. Stając się co raz bardziej związanym z muzyką , Johnathan zaczął zastanawiać się nad karierę jako profesjonalny muzyk jazzowy. Odkrycie przez niego płyty „A Love Supreme” było ważnym punktem zwrotnym w podjęciu tej decyzji.

Johnathan rozpoczął naukę na uniwersytecie William Paterson, żeby dalej rozwijać swoje wykształcenie jazzowe. Studiował z Rufusem Reidem, Johnem Rileyem, Steve'em Wilsonem i Horace'em Arnoldem. Podczas studiów zaczął pracować profesjonalnie z big bandem Olivera Lake'a, Roy'em Hargrove'em i Davidem Sanchezem. Gdy McCoy Tyner zaprosił go do swojego zespołu , zastanawiał się nawet poważnie nad rezygnacją ze studiów na dobre, żeby zająć się karierą profesjonalną , ale zdecydował się jednak dokończyć swoją edukację, gdyż to było dla niego ważniejsze. Wiosną 2007 roku Johnathan otrzymał swój dyplom magistra uniwersytetu Rutgers. Studiował z Ralphem Bowenem, Conradem Herwigem i Stanley'em Cowellem. Studia Johnathana były skoncentrowane głównie na wyostrzeniu jego zdolności kompozytorskich i był jednym z otrzymujących nagrodę ASCAP dla młodych kompozytorów jazzowych w 2006 roku. Obecnie Johnatan gra w zespołach: Tom Harrell Quintet, Russell Malone Quartet i trio Kenny Barrona. Występuje również regularnie z takimi muzykami, jak : Donny McCaslin, Jaleel Shaw, Avishai Cohen i Omer Avital. W przyszłym miesiącu będzie nagrywał z Sadao Watanabe. Własny zespół Johnathana często zapełnia pierwszorzędne kluby nowojorskie, takie jak: The Jazz Gallery i Small's. 

Orlando le Fleming urodził się 7 lipca 1976 w Anglii, w mieście Birmingham. Oboje jego rodzice są profesjonalnymi muzykami. Matka jest wiolonczelistką, a ojciec kompozytorem. Jego największą ambicją było stać się zawodowym graczem w krykieta. Cel ten zrealizował grając przez pięć lat w drugoligowych drużynach. Po dostaniu się do Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie, Orlando postanowił zrezygnować z grania w krykieta, żeby rozwijać swoje ambicje muzyczne. Mieszkając w Londynie szybko stał się jednym z czołowych basistów w Anglii, koncertując i nagrywając z Jasonem Rebello, Julianem Josephem, Iainem Ballamy'im, Tommy Smithem, Jeanem Toussaintem i Guy'em Barkerem. Dzięki mieszkaniu w Europie Orlando był również chętnie zapraszany do występów i tras koncertowych przez muzyków przyjeżdżających z USA, takich jak: Bill Charlap, Art Farmer, George Coleman, Dave Liebman, Joey Calderazzo - i przede wszystkim Branford Marsalis. W 2003 roku Orlando przeprowadził się do Nowego Jorku i został członkiem zespołu Jane Monheit, z którym grał przez trzy lata. Nagrywał i koncertował również z Billy Cobhamem uczestnicząc w projekcie „The Art of Five”. Wystąpił na albumie Jimmy Cobba „Marsalis Music Honors”. Ostatnio Orlando koncertował i nagrywał z takimi muzykami, jak: Seamus Blake, Ari Hoenig, Will Vinson, Lage Lund, Joey Calderazzo oraz Jeff “Tain” Watts. Obecnie jest członkiem kwartetu Davida Sancheza. Swój debiutancki album solowy „From Brooklyn With Love” wydał w roku 2010. Prezentowany jest na nim jego wyjątkowy talent kompozytorski, a na perkusji gra Antonio Sanchez.

Nguyen Le & Saiyuki (Wietnam, Japonia, Indie, Chiny)
Nguyen Le - gitara 
Prabhu Edouard - tabla 
Mieko Miyazaki – koto
Guo Gan – erhu

SAIYUKI to japońska nazwa dla szesnastowiecznej chińskiej powieści autorstwa Wu Cheng'ena „Ât'”, czyli „Wędrówka Na Zachód”. Tekst relacjonuje wyprawę buddyjskiego mnicha Xuanzanga do Indii w ósmym Wieku, w poszukiwaniu świętych tekstów buddyjskich. Jego głównym towarzyszem w tej epickiej fantazji jest Sun Wu Kong, zwany Królem Małp – bardzo figlarna postać, opętana tajemnicą nieśmiertelności. Jest pełen magii, potrafi latać na chmurach lub zamieniać się w dżina czy fantastycznego potwora. Chiński Król Małp ma również brata indyjskiego: Hanoumana, jednego z najpopularniejszych bóstw w hinduiźmie. W Chinach i Japonii „Ât' - Wędrówka Na Zachód” zawsze służyła jako inspiracja dla rozmaitych adaptacji: malowania na zwojach, Opery Pekińskiej, Opery popowej z Damon Albarn, rysunków Manga, seriali telewizyjnych oraz gier wideo, jak n.p. „Dragon Ball”.Chciałbym użyć tę „Ât' - Wędrówkę Na Zachód” jako wizerunek wędrówek, prawdziwych czy wyobrażonych, które powołują muzyków tego zespołu do tworzenia swojej muzyki. Podobnie do poszukiwania tajemnicy, które musi przejść przez przygody w krainie Gdzie Indziej, zachowując przy tym najcenniejszy skarb - naszą tożsamość. Od Wietnamu do Indii przez Japonię, spleciemy nici jedwabne które rozrysowują Azję bez granic. Każdy ma swój Punkt Kardynalny – ponadto światem zachodnim, do którego skierowano chińską nowelę są Indie w rzeczywistości. Środek jest czymś pluralnym, zaczyna się Dialog, połączenia się otwierają... cieszmy się tym!

Każdy z muzyków Saiyuki ma szczęście posiadania podwójnej kultury - pochodząc i z tradycji, i z nowoczesności razem wziętych. Każdy jest wirtuozem swojego bardzo specyficznego instrumentu. Prabhu i Mieko potrafią być prawdziwie tradycyjni. Jeden z nich grał z istnym bogiem fletni indyjskiej, Hariprasadem Chaurasia, drugi potrafi wykonać klasyczny utwór japoński z dziewiętnastego wieku. Lecz są również żywymi muzykami etnicznymi, koneserami stylów i technik dzisiejszej muzyki, ciekawi nowych spotkań i otwarci na możliwości, które nasz świat ma do zaoferowania. Moim językiem jest Jazz, ale zdecydowałem się go otworzyć i wprowadzić w niego inne esencjonalne kultury, które fascynują mnie i przypominają moje źródła. Jako muzyk jazzowy mam tyle samo zabawy improwizując z nimi, co z innymi wielkimi muzykami jazzowymi. Wyzwanie zawsze jest obecne, jak również wolność i inspiracja. Improwizacja, ten natychmiastowy proces porozumiewania się i tworzenia, rozszerzy granice naszego spotkania kultur. Program oparty będzie na naszych własnych kompozycjach, nowych interpretacjach melodii tradycyjnych, jak i na stosowaniu elektronicznych panoram dźwiękowych.

koncert klubowy

Seamus Blake / Piotr Lemańczyk / Jacek Kochan (Polska, USA)

Seamus Blake - saksofon tenorowy
Piotr Lemańczyk - kontrabas
Jacek Kochan – perkusja

Piotr Lemańczyk - w swojej karierze współpracował m.in. z takimi sławami jazzu jak Jerry Bergonzi (USA), Tim Hagans (USA), Dave Kikoski (USA), Gary Novak (USA), Brian Melvin (USA), BEATLEJAZZ, Avishai Cohen (USA), Jakob Dinesen (Dania), Joonatan Rautio (Finlandia). Często występuje z Maciejem Sikałą, Janem Ptaszynem Wróblewskim, Januszem Muniakiem, Zbigniewem Namysłowskim, Jackiem Kochanem.
Nagrał pięć płyt autorskich: Follow The Soul, FREEP, Village Time, NAHA PEOPLE oraz Guru. Wszystkie otrzymały znakomite recenzje w prasie fachowej. Ponadto brał udział w nagraniu blisko trzydziestu płyt z topowymi artystami polskiej sceny jazzowej. Został nominowany do nagrody FRYDERYK 2011 w kategorii JAZZOWY ALBUM ROKU za album THREE POINT SHOOT.

Seamus Blake - uważany jest za najwybitniejszego saksofonistę młodego pokolenia. John Scofield słysząc jago zespół Quiet Band powiedział,że jest to muzyk totalny. W lutym 2002 roku zdobył pierwsze miejsce na Thelonious Monk International Jazz Saxophone Competition in Washington D. C., gdzie zagral koncert z Waynem Sorterem i Harbie Hanckockiem. Jako 21-letni student Berklee College zaczął nagrywać z legendarnym perkusistą Viktorem Luisem. Seamus nagrywa dla wytwórni CRISS CROSS. Współpracuje z takimi nazwiskami jak: Victor Lewis Quintet, Bill Stewart , Kevin Hays, Franco Ambrosetti, Dave Douglas, Jane Monheit, Kenny Barron, Sam Yahel, Kurt Rosenwinkel, Michael Brecker, Randy Brecker, Pat Metheny, Joe Lovano, Joshua Redman, Brad Meldhau, Larry Grenadier, Wayne Krantz, Jorge Rossy, Jack Dejohnette, Brian Blade, Jeremy Pelt, Eric Reed, David Kikoski, Al Foster i innymi.

Jacek Kochan - kompozytor, aranżer, perkusjonista, absolwent ASP w Krakowie. Studiował muzykę w klasie perkusjii i wibrafonu w Grant MacEvan College w Edmonton. Występował z nimi na wielu festiwalach i koncertach nowej muzyki improwizowanej, jazzowej i współczesnej (IMD), Darmstadt, Warszawska Jesień, International Drum Festival Drumblys, Miedzynarodowy Festiwal Perkusyjny - Zrodla i Inspiracje, Avant Art we Wroclawiu, Warsaw Summer Jazz Days, Festiwal Pianistów Jazzowych w Kaliszu, Sibiu Jazz Festival. New New Yorkers Festival, Cracow Audio Art, Warsaw Audi Art, Montreal Jazz Festival, Ottawa Jazz Festival, Edmonton Jazz Festival, Krakowski Festiwal Kultury Alternatywnej, Kaunus Jazz Festiwal). Występował i nagrywał min. z Davem Liebmanem, Gary Thomasem, Gregiem Osby, Georgem Garzone, Larsem Danielssonem, Michelem Benitą, Furio DiCastri, Eddie Schullerem, Tomaszem Stańko, Zbigniewem Namysłowskim, Tomaszem Szukalskim, Adamem Pieronczykiem, Maciejem Sikałą, i Leszkiem Możdzerem.

Nils Wogram / Simon Nabatov (Niemcy, Rosja)

Enrico Rava Tribe Quintet (Włochy)

Fisz Emade / Tworzywo feat. Adrian Mears (Polska, Australia)

6 października 2012, godz. 20.00
Zatoka Sztuki, F. Mamuszki 14, Sopot

Nils Wogram / Simon Nabatov (Niemcy, Rosja)
Nils Wogram - puzon
Simon Nabatov – fortepian

Duet Nabatov-Wogram był jednym z większych odkryć z festiwalu Moers New Jazz Festival (Niemcy). Euforyczne recenzje prasowe czciły ich jako nową „drużynę marzeń”. Duet Nabatov-Wogram to spotkanie dwóch osobowości w muzyce, której korzenie bazują na improwizacji, ale również we współczesnej muzyce komponowanej. Dla obu muzyków wszelkie granice stylistyczne, kompozycyjne, bądź muzyczno-techniczne zdają się nie istnieć. Ich wszechstronne wykształcenie daje im możliwość zgłębiania i łączenia różnych stylów muzycznych w unikatowy nowy gatunek. Swobodny i wymyślny sposób, w jaki tę muzykę rozwijają przekazuje ogromną radość. Zaskakujące zmiany i kontrasty wymagają ciągłej uwagi słuchacza, przez co słuchanie tej muzyki staje się pasjonującym przeżyciem. Simon Nabatov jak i Nils Wogram wyrobili sobie nazwiska na międzynarodowej scenie jazzowej i muzyki współczesnej za pomocą dobrze przyjętych płyt oraz licznymi koncertami z własnymi projektami.

Enrico Rava Tribe Quintet (Włochy)

Enrico Rava - trabka
Gianluca Petrella - puzon 
Giovanni Guidi - fortepian
Gabriele Evangelista - kontrabas 
Fabrizio Sferra – perkusja
 

ENRICO RAVA jest bez wątpienia najbardziej znanym włoskim muzykiem jazzowym na poziomie światowym. Od czasu kiedy w latach sześćdziesiątych szybko uzyskał sławę na scenie międzynarodowej , nieprzerwanie bierze udział w licznych oryginalnych projektach i uważany jest za jednego z najważniejszych trębaczy na scenie europejskiej. Jego indywidualność na poziomie muzycznym, jak i osobistym czynią go trudnym do zdefiniowania . Jest muzykiem działającym poza tradycyjnymi granicami gatunku czy stylu, który odmawia stosowania się do konwencji. Jego styl jest od razu rozpoznawalny, jego liryczne brzmienie jest ciągle podtrzymywane zadziwiającą świeżością pomysłów, które objawiają się we wszystkich jego muzycznych przedsięwzięciach. Rozległa dyskografia Ravy zawiera kilka pereł o niemałym znaczeniu artystycznym ( może też historycznym), w tym :„Quartet” (ECM 1978), „Rava l’opera Va” (Label Bleu 1993), „Easy Living” (ECM 2004), „Tati” (ECM 2005) oraz „The Words and the Days” (ECM 2007) i najnowsza “New York Days” (ECM 2009).

Oprócz swojej działalności jako lider, Rava współpracował z wieloma znaczącymi muzykami z Włoch , a także z innych krajów Europy i z USA , takimi jak: Franco D'Andrea, Stefano Bollani, Massimo Urbani, Philip Catherine, Lee Konitz, Aldo Romano, Joe Henderson, John Abercrombie, Palle Danielsson, Jon Christensen, Nana Vasconcelos, Miroslav Vitous, Daniel Humair, Michel Petrucciani, Charlie Mariano, Joe Lovano (z którym współprowadził kwartet we wczesnych latach 90-tych), Albert Mangelsdorff, Dino Saluzzi, Richard Gallliano, Martial Solal, Archie Shepp, John Taylor, Paul Motian, Mark Turner, etc.Odbywał trasy koncertowe po USA, Japonii, Kanadzie, Europie, Brazylii, Argentynie i Urugwaju, występując na ważnych festiwalach (w Montrealu, Toronto, Houstonie, Los Angeles, Perugii, Antibes, Berlinie, Paryżu, Tokio, Rio de Janeiro Sao Paulo, etc.). Wielokrotnie przyznano mu tytuł „Najlepszego Muzyka” w corocznym plebiscycie przeprowadzanym przez „Musica Jazz” (główne włoskie czasopismo jazzowe), jak i „Najlepszego Zespołu” i „Najlepszej Płyty”.

Rava otrzymał „Order Sztuki i Literatury” od francuskiego Ministerstwa Kultury i w roku 2002 odebrał również prestiżową nagrodę „Jazzpar Prize” w Kopenhadze.W ciągu ostatnich trzech lat Rava zajął czwarte miejsce w kategorii trąbki w plebiscytach przeprowadzanych przez amerykańskie czasopismo „Down Beat” – po Davi’e Douglasie, Wyntonie Marsalisie i Royu Hargrovi’e.

koncert klubowy

Fisz Emade / Tworzywo feat. Adrian Mears (Polska, Australia)

Adrian Mears - puzon, didgeridoo

Fisz Emade Tworzywo - w ciągu ostatnich 7 lat organiczna muzyka Fisza, Emade i ich projektów (Tworzywo) stała się symbolem muzycznego eklektyzmu i artystycznego wysublimowania. Ciągle żywe,soul funkowojazzowe wibracje ubierają często w najnowsze osiągnięcia elektronicznej awangardy. Bracia Fisz i Emade wydali osiem różnych płyt („Polepione dźwięki”, „Na wylot”, „F3″, „Wielki Ciężki Słoń”, koncertowa „Tworzywo na Rzywo”, ubiegłoroczny „Piątek 13″, „Heavi Metal” oraz nagrana przez Fisza z DJ Envee „Fru!”), na których Fisz i Emade zmieniali zarówno warsztat jak i instrumentarium. Do tego liczne występy DJ-skie Fisza, w których partnerują mu zależnie od okoliczności Bunio (razem tworzą duet DJ-ski X Boys),
Envee lub Emade. W lutym 2008 ukazał się album „Męska Muzyka” firmowany przez rodzinne trio Waglewski Fisz Emade (nagrodzony „Złotą płytą”, pierwszą w karierze braci Waglewskich).

Adrian Mears – puzonista, kompozytor, pedagog. Pochodzący z Sydney, Adrian urodził się w 1969 roku w Australii i jest mile widziany w Europie od czasu swojego przybycia w 1991 roku. W Australii był już nominowany na „Najlepszego Australijskiego Puzonistę”, otrzymując nagrody nie tylko za kompozycje, ale również za swój kwintet „Free Spirits”, jako „Najlepszy Zespół Jazzowy 1990”. Po prywatnych studiach w Nowym Jorku u takimi muzyków jak: Robin Eubanks, Steve Turre, Conrad Herwig i Slide Hampton zdecydował się przeprowadzić do Europy, gdzie w krótkim czasie został jednym z najsilniejszych głosów puzonu na scenie europejskiej. Kariera Mearsa wyróżnia się już występami i nagraniami obok takich jak: Vienna Art Orchestra (członek od 8 lat), Kenny Wheeler, New Art Orchestra Boba Brookmeyera, Big Band McCoya Tynera, big band NDR z Tim Hagans, Bobby Shew, James Morrison, Don Pullen, Eddie Palmeri, Charlie Mariano, Mark Soskin, Paquito DiRivera, Klaus Doldinger, Jeff Williams, Adam Pierończyk, Joey Calderazzo, Peter O`Mara, Ronnie Burrage, Peter Herboltzheimer, Conexion Latina, George Mraz, Adam Nussbaum, Don Friedman, Carla Bley, Steve Swallow, Dieter Ilg, itd.

Ma długą listę nagrań na swoim koncie - 5 płyt CD jako lider, w tym jedna razem z braćmi Scales dla wytwórni Blue Note oraz wydane przez wytwórnie ENJA i TCB Records, 55 płyt jako sideman. Występował na niemieckich festiwalach jazzowych takich jak: Nürnberg Jazz Ost-West, w Berlinie, Burghausen, Moers, St. Ingbert oraz też w Holandii (North Sea), Rosji (Moskwa, Kijów), Polsce, Szwajcarii (Montreux, Zürich Jazz No Jazz), Belgii, Francji, Grecji, Norwegii, Dżakarcie, Kanadzie (Montreal), Australii (Sydney), Chinach (Szanghaj), Bułgarii, Południowej Afryce (Grahamstown & Capetown), itd...

Mears napisał ponad 460 oryginalnych kompozycji i otrzymał zlecenia kompozytorskie do przeróżnych kontekstów, jak np. klasyczne zespoły dęte, big bandy, suita na didgeridoo i orkiestrę kameralną z triem jazzowym i zespołem dętym, dokument podróżniczy dla australijskiej telewizji, 60-osobowy chór z zespołem jazzowym, które nagrał i wydał dla swojej własnej wytwórni - MEARS MUSIC. Uczy na niemieckich uniwersytetach muzycznych, od 10 lat w Mannheim i od 2 lat w Kolonii oraz od 11 lat na Akademii Muzycznej w Bazylei (Szwajcaria) jako profesor puzonu, zespołów 'metrów nieregularnych' i kształcenia słuchu.

„Jego solówki eksplodują z emocją” - Süddeutsche Zeitung (Niemcy).  „Matthias Rüegg i Vienna Art Orchestra błyszczą z nostalgicznym spojrzeniem w przeszłość... Szczytem najbardziej błyszczącym w tym energicznym repertuarze były dla mnie dwie solówki australijskiego puzonisty Adriana Mearsa – jedna z przesyconym tęsknotą brzmieniem dętym podczas ballady, a druga do kompozycji o pierwotnym charakterze z bezwzględnym pulsem.”
- Peter Rüedi dla Welt Woche (Szwajcaria)

Informacja o biletach:

Bilety do kupienia w kasie BART (ul. Kościuszki 61, 81-703 Sopot tel. 58/555-84-51) oraz na stronie www.ebilet.pl