Nominacje do Fryderyków 2015 ogłoszone

Akademia Fonograficzna ponownie ogłosiła nominacje do nagród muzycznych Fryderyk. W sekcji muzyki rozrywkowej najwięcej szans na statuetkę ma Artur Rojek nominowany m.in. podwójnie w kategorii Utwór Roku, za single "Beksa" oraz "Syreny". Nikola Kołodziejczyk nominowany jest we wszystkich kategoriach jazzowych – Album Roku, Artysta Roku oraz Fonograficzny Debiut Roku. Łącznie o nominacje walczyło 1062 artystów, albumów i singli.

W poszczególnych kategoriach konkurowały nagrania:

234 albumów z polską muzyką rozrywkową (196 w poprzedniej edycji)
87 albumów jazzowych (71 w poprzedniej edycji)
126 albumów z muzyką poważną (114 w poprzedniej edycji)
266 utworów muzycznych (173 w poprzedniej edycji)
205 teledysków (kategoria wprowadzona w bieżącej edycji)

Zdobywców Fryderyków w 21. edycji poznamy 23 kwietnia br. o godz. 19.00 podczas uroczystej Gali w Teatrze Polskim. Jak co roku, odbędzie się także transmisja imprezy w Programie 2 TVP. Akademia Fonograficzna po raz kolejny ogłosiła laureatów nagród specjalnych za całokształt osiągnięć artystycznych. Jak co roku Akademia Fonograficzna uhonorowała muzyków i twórców szczególnie zasłużonych dla polskiej kultury muzycznej. W edycji 2015 laureatami tych szczególnych wyróżnień zostali:

MUZYKA ROZRYWKOWA
muzyk rockowy, wokalista, basista, kompozytor i autor tekstów - Lech Janerka

MUZYKA JAZZOWA
muzyk jazzowy, saksofonista, kompozytor i aranżer - Janusz Muniak

MUZYKA POWAŻNA
światowej sławy dyrygent, wieloletni dyrektor Filharmonii Narodowej w Warszawie - Kazimierz Kord


Lech Janerka – muzyk rockowy, wokalista, basista, kompozytor i autor tekstów, założyciel legendarnego zespołu Klaus Mitffoch. Pod koniec lat 70. zadebiutował na scenie muzycznej, występując z żoną – Bożeną Janerką – na festiwalach piosenki studenckiej. W 1979 roku założył zespół Klaus Mitffoch. Pierwsza płyta grupy, wydana pod tym samym tytułem, jest uznawana za przełomową i jedną z najważniejszych w historii polskiej muzyki rockowej, zarówno w warstwie muzyki jak i tekstów, stanowiących krytykę ówczesnego systemu. Album zdobył m.in. miano Albumu Lat 80. w plebiscycie czytelników magazynu „Tylko Rock”. W 1984 roku Lech Janerka opuścił zespół, by rozpocząć karierę solową. Dwa lata później wydał płytę "Historia podwodna". Na płycie pojawiło się po raz pierwszy oryginalne brzmienie przetwarzanej elektronicznie wiolonczeli, które było zasługą żony Bożeny Janerki. Kolejne albumy, m.in. "Piosenki", "Ur", "Bruhaha", "Fiu fiu" czy "Plagiaty" ugruntowały pozycję Lecha Janerki na polskim rynku muzycznym. Artysta nagrodzony został pięcioma statuetkami FRYDERYK, przyznanymi przez Akademię Fonograficzną w kategoriach: Autor Roku (2002), Kompozytor Roku (2005), Album Roku Muzyka Alternatywna (2002 za album Fiu fiu i 2005 za Plagiaty) oraz Piosenka Roku (2005 za utwór Rower). Płyta "Plagiaty" otrzymała także nagrodę Superjedynka w kategorii Płyta Alternatywna, a teledysk do utworu "Rower" zdobył Grand Prix na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film.

Lech Janerka jest twórcą muzyki do filmów "Chcę mi się wyć" Jacka Skalskiego i "Obcy musi fruwać" Wiesława Saniewskiego. Wziął udział w nagraniu albumu "Flota zjednoczonych sił" zespołu Voo Voo, z którym często występował pod koniec lat 80. w Jarocinie. Ma opinię twórcy niezależnego, oryginalnego, pozostającego poza głównym nurtem sceny rockowej. Jego teksty często opisują stan wojny jednostki ze światem, walki ze zniewoleniem, m.in. przy zastosowaniu takich środków stylistycznych, jak groteska, ironia, absurd. Janerka bawi się słowem, stosuje aliteracje, tworzy neologizmy. O swoich tekstach mówi jednak, że są proste – jego zdaniem to muzyka jest tą warstwą, która może nadać szczególne znaczenie nawet bardzo prostym tekstom.

Janusz Muniak – jazzowy saksofonista sopranowy i tenorowy, flecista, kompozytor i aranżer. Debiutował w 1960 roku w lubelskim zespole Witolda Miszczaka. W latach 1963 – 1974 był saksofonistą tenorowym krakowskiego zespołu Jazz Darings Tomasza Stańki, z którym nagrał trzy płyty: "Music For K." (1970), "Jazz Message From Poland" (1972) i "Purple Sun" (1973). W 1964 roku wystąpił po raz pierwszy na Międzynarodowym Festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie w Kwintecie Andrzeja Trzaskowskiego. Współpracował także z Krzysztofem Komedą, Kwartetem Jana Jarczyka oraz zespołami Jana Ptaszyna Wróblewskiego, z którymi nagrał sześć płyt, w tym: "Kto tak pięknie gra" (1973) i "Sprzedawcy glonów" (1973). Od 1976 roku prowadzi własne zespoły. W roli lidera zadebiutował z kwintetem w składzie: Jerzy Bezucha, Marek Bliziński, Andrzej Dechnik, Janusz Muniak, Paweł Perliński. W 1979 roku w kwartecie z: Jerzym Bezuchem, Andrzejem Dechnikem, Jarosławem Śmietaną nagrał płytę "Placebo" (1982), na której znajdziemy cztery jego kompozycje, w tym: hard-bopową "A-Tisket A-Zasket", funk-rockową "Funky dla pani Hanki" i piękną balladę liryczną "Nie bądź na mnie zła". W zespołach Muniaka grali także: Andrzej Cudzich, Antoni Dębski, Paweł Jarzębski, Bogdan Kierach, Jacek Pelc, Krzysztof Zawadzki, Leszek Możdżer, Włodek Pawlik, Wojciech Puszek. Kolejne płyty artysta nagrał m.in. ze Zbigniewem Wegehauptem i Michałem Miśkiewiczem: "You Know These Songs" (1994), "Not So Fast" (1995) i "One And Four" (1997). Od końca lat 90. artysta zaprasza do współpracy muzyków młodego pokolenia, m.in: Marcina Ślusarczyka, Tomasza Grzegorskiego, Macieja Adamczaka, Sebastiana Frankiewicza i Michała Tokaja. Nagrywa nowe płyty: "Just Friends" (2000) z udziałem warszawskiej formacji Simple Acoustic oraz autorskie albumy: "Spotkanie" (1998) i "Annie" (2002). Janusz Muniak koncertuje z wieloma zagranicznymi muzykami jazzowymi, współpracował m.in. z: Georgem Brucknerem, Dirkiem A. Dhonauem, Donem Cherrym, Freddim Hubbardem, Hankiem Mobleyem, Charliem Venturą, Hankiem Jonesem, Pierrem Pausgenem, Gerdem Schullerem. W roku 1990 i w latach 2006–2007 zwyciężył w ankiecie Jazz Top magazynu „Jazz Forum” w kategorii saksofon tenorowy.

Kazimierz Kord – światowej sławy dyrygent, wieloletni dyrektor i kierownik artystyczny najważniejszych ośrodków kultury muzycznej w Polsce, w tym Filharmonii Narodowej przez prawie ćwierć wieku. Karierę rozpoczął w latach 1960–1962 od funkcji chórmistrza i dyrygenta w Operze Warszawskiej. Między 1962 a 1969 rokiem był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Muzycznego w Krakowie, gdzie przygotował ok. trzydziestu premier baletowych i operowych – wśród nich we własnej reżyserii i ze scenografią Józefa Szajny – "Fausta" Charlesa Gounoda. To właśnie ten spektakl otworzył przed nim drzwi Gartnerplatztheater w Monachium, gdzie opracował między innymi "Damę Pikową" Czajkowskiego czy "Zamek Sinobrodego" Bartóka. W latach 1969–1973 Kazimierz Kord stał na czele Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach. Kazimierz Kord dyrygował także wieloma zagranicznymi zespołami symfonicznymi: w Chicago, Cleveland, Pittsburghu, Detroit, Dallas, Cincinnati, Toronto, Londynie, Paryżu, Berlinie, Wiedniu, Rzymie, Petersburgu, Moskwie, Hamburgu, Kolonii, Frankfurcie. Wielokrotnie był gościnnym dyrygentem w Osace i Tokio. Na początku lat 80. przez sześć lat prowadził także Orkiestrę Südwestfunk w Baden-Baden. Realizował spektakle w teatrach operowych w Nowym Jorku (wieloletnia współpraca z Metropolitan Opera), Londynie (Covent Garden), Monachium, Düsseldorfie, Amsterdamie, Kopenhadze, San Francisco. W latach 2005–2006 był dyrektorem muzycznym Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie, gdzie poprowadził m.in. "La Bohème" Giacomo Pucciniego w reżyserii Mariusza Trelińskiego oraz "Czarodziejski flet" Mozarta w reżyserii Achima Freyera. Zrealizował wiele nagrań dla wytwórni EMI, Philips, Decca. Dla firmy CD Accord nagrał m.in. wszystkie symfonie Ludwiga van Beethovena, a także prawykonanie utworu Missa pro pace Wojciecha Kilara, który zamówił u kompozytora na stulecie Filharmonii Warszawskiej. W 2005 roku minister kultury Waldemar Dąbrowski odznaczył Kazimierza Korda Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W kilku filmach fabularnych wcielił się w rolę dyrygenta – zagrał m.in. jedną z głównych ról w filmie Krzysztofa "Zanussiego Dusza" śpiewa.