Roskilde Festival 2016 (relacja)

Festiwal Roskilde jest jednym z największych w Europie. Co roku odwiedza go ok 130000 ludzi, co dla miasta posiadającego ok 50 000 regularnych mieszkańców jest nie lada inwazją. Jest największym wydarzeniem muzycznym w Danii i całej Europe Północnej. Przy tym jest całkowicie non-profit. Przy organizacji zatrudnionych jest tylko 50 osób na pełny etat. Jak podaja źródła, ilość wolontariuszy sięga nawet 32 000. Dochód przeznaczany jest w całości na cele charytatywne.

Początki tego festiwalu sięgają 1971 roku kiedy to dwóch licealistów postanowiło stworzyć coś na wzór hipisowskiego Woodstock’u. Zaczynali skromnie ale co roku udawało się im zebrać coraz większą publikę I coraz większe gwiazdy muzyki. Obecnie nie ma w Danii i prawdopodobnie w całej Skandynawii kogoś kto nie był a przynajmniej nie słyszał o Roskilde i festiwalu. Czasowo przypada na okres tuż po zakończeniu roku szkolnego. Dlatego większość odwiedzających stanowi młodzież szkolna I studenci ale wiek uczestników jest bardzo zróżnicowany. Duńczycy często zabierają ze sobą całe swoje rodziny i dzieci.

W tym roku można było zobaczyć gwiazdy takie jak At the Drive-In, Neil Young, New Order, PJ Harvey, Red Hot Chilli Peppers, Tame Impala, Tenacious D, Slayer, LCD Soundsystem czy Miike Snow Poza nimi jeszcze kilkadziesiąt innych zespołów z całego świata i reprezentujących wszelkie gatunki muzyczne. Można tu wspomnieć o występie Orkiestry Muzykow Syryjskich, których pojawienie się jako pierwszych na głównej scenie miało na celu zwrócenie uwagi widzów na problem syryjski ale też na ciągle żywą obecność muzyki w tamtejszej kulturze. Innym ciekawym zespołem, który porwał publikę był ”Tal National” z Nigru.

Pierwszego dnia festiwalu moją uwagę przyciągnął występ teksańskiego zespołu At The Drive-In, których miałem okazję zobaczyć po raz pierwszy na żywo. Na początku tego roku informacja o wznowieniu przez nich działalności i rozpoczęciu trasy koncertowej zelektryzowała środowisko muzyczne. Ja również nie mogłem przepuścić takiej okazji. Nie zawiodłem się. Wysokoenergetyczna muzyka połączona z ekspresją wokalisty Cedrica Bixlera postawiła mnie i całą publiczność na nogi.

Tuż po At The Drive-In ruszyłem pod główną scenę gdzie zobaczyłem morze ludzi już wsłuchanych w gwiazdę wieczoru – RHCP. Starałem się zająć miejsce w którym mógłbym zobaczyć chociaż zarys postaci na scenie ale nie było to łatwe. Ciasno upakowana publiczność skutecznie ograniczała możliwość przemieszczenia się bliżej. Kiedy udało mi się wcisnąć miedzy licealistów z flagami różnych krajów postanowiłem pozostać na swoim miejscu i skoncentrować się już na występie. Jednak tłum dookoła nieprzerwanie skakał i tańczył w rytm „Dani California", „Snow" czy „By the Way". Potem przeczytałem w jednej z głównych duńskich gazet bardzo niepochlebna opinie na temat tego występu. Okazało się że większość recenzji kończyła się jedno lub dwugwiazdkowa oceną. Uwagę zwracano na słabą jakość występu, przygotowanie wokalisty i styl. Podobne recenzje zdarzały się w latach poprzednich, więc wziąłem to za jakąś dziwną tradycję w duńskich mediach. Reakcje publiczności mówiły same za siebie.

Drugi dzień dla mnie rozpoczął się występem PJ Harvey. Mimo że koncert odbył się na jednej z mniejszych scen, spotkał się z ogromnym zainteresowaniem publiczności i został niezwykle entuzjastycznie odebrany przez widownię. PJ wystąpiła ubrana w efektowny płaszcz z czarnych piór a jej zespól w jednakowe ciemne garnitury co stwarzało poważną i niepokojącą atmosferę. W duńskich mediach prawie jednogłośnie wszystkie gazety przyznały jej najwyższe noty. Za klimat, wokal, dobór utworów i właśnie szczególną, intymną atmosferę.

Tego dnia festiwalu gwiazdą głównej sceny był Tenacious D. Mimo występu grubo po północy znów przed charakterystyczną pomarańczową sceną zebrało się morze ludzi. Tym razem po doświadczeniach z RHCP zawczasu zająłem najlepsze miejsce jakie było możliwe. Nie stałem może pod samą sceną ale miałem dobry, centralny widok. Pilnując swojego miejsca i czekając na występ oglądałem na telefonie występ naszej reprezentacji w starciu z Portugalią. Jak się okazało w pewnym momencie, nie byłem sam bo obok grupka Duńczyków też nam kibicowała. Gdy koncert się zaczął znałem już wynik meczu ale panowie Jack Black i Kyle Gass z zespołem bardzo poprawili mi humor. Dali doskonałe show ze wszystkimi elementami swoistego musicalu jakim są ich koncerty. Zagrali swoje największe przeboje, a Jack Black poruszał się po scenie z zaskakującą lekkością. Ostatecznie był to bardzo udany wieczór. Dzień trzeci był wyjątkowo ulewny co ostatecznie przegoniło mnie z festiwalu ale zdążyłem zobaczyć świetny występ Foals na głównej scenie i na jednej z mniejszych, kalifornijski zespół Letlive. Gwiazdą wieczoru na głównej scenie był Neil Young, który nie zawiódł publiczności.

Ostatni, czwarty dzień znów rozpoczął się ulewnym deszczem, który trzeba było przeczekać ale jak tylko ustał pojawiłem się na rozgrzewkę na występie Gojiry. Po tym jak kiedyś przypadkiem trafiłem na ich koncert, teraz z ciekawością wybrałem się żeby zobaczyć jak sobie radzi francuski metal. Następnie przemieściłem się na peryferyjną „klubową” scenę na występ Haydena Jamesa, dla mnie zupełnie nowego artysty, którego klimat przypadł mi nawet do gustu. Kolejny na mojej liście był New Order. Mając jednak trochę czasu postanowiłem poszukać czegoś do jedzenia i po krótkim poszukiwaniu zdecydowałem się na doskonałą pizzę. Przy tej okazji muszę podkreślić,że zaplecze gastronomiczne jest od pewnego czasu jednym z charakterystycznych cech tego festiwalu. Próżno szukać tu szybkich barów z tanimi hotdogami, mrożonymi burgerami czy kebabami. Swoje stoiska maja tu najlepsze restauracje i bary znane z centrów miast. Jedzenie z całego świata na doskonałym poziomie. Ponadto liczne cocktailbary gdzie można napić się doskonale przyrządzonych drinków albo kupić zwyczajne piwo. Wybór piw w Danii jest bardzo ograniczony w porównaniu do np. polskiego rynku, ale podstawowe zadanie spełnia.

New Order zaczęli punktualnie i od razu przeszli do rzeczy. Rozbujali bardzo liczną publiczność która musiała zmieścić się na niewielkiej powierzchni pod jedna z mniejszych scen. Cały występ towarzyszyły ciekawe wizualizacje przykuwające uwagę. Ludzie bawili się jak na najlepszej imprezie a muzyka brzmiała zadziwiająco na czasie. Apogeum entuzjazmu przypadło na Blue Monday kiedy tłum po prostu wybuchł w górę. Mimo swojego już dość sędziwego wieku New Order na prawdę daje wciąż radę.
Na resztę wieczoru zaplanowałem jeszcze Miike Snow ale przed tym wpadłem zobaczyć punkową formację Protomartyr z Detroit. Nie znałem ich wcześniej ale muszę przyznać, że zwrócili moją uwagę. Ciekawe, zróżnicowane brzmienia i dobra energia. Jedyne co przeszkadzało to nagle ochłodzenie na które nie byłem przygotowany. Postanowiłem jednak, że wytrzymam jeszcze do występu Miike Snow. Miike Snow dali bardzo przyzwoity koncert. Nie widziałem ich wcześniej live ale było kolorowo, radośnie i na poziomie. Publiczność bawiła się świetnie do tego szwedzkiego indie-popu. Doskonałe na wyjątkowo chłodny wieczór i na koniec festiwalu. Zagrali wszystkie najważniejsze utwory jak „Genghis Khan” z nowego albumu czy bardziej znany „Paddling Out”.

Podsumowując, Roskilde Festival w tym roku dostarczył mnóstwa zróżnicowanej muzyki i kultury. Tłumy odwiedzających zamieniły ogromny obszar festiwalu w zaśmiecone klepisko i wypili hektolitry piwa ale mimo to obyło się bez większych incydentów. Organizatorzy zdali się zadbać o wszystko a zwłaszcza o bezpieczeństwo. Standardy pod tym względem są tu na bardzo wysokim poziomie szczególnie po incydencie z 2000 roku, kiedy w trakcie koncertu Pearl Jam grupa widzów została stratowana przez napierający tłum.

Obecnie festiwal ten przyciąga mnóstwo uczestników i jest w Danii wyjątkowym wydarzeniem. Przez ten jeden tydzień w roku wszystkie oczy zwrócone są na Roskilde, a ludzie szukają sposobu jak się tam dostać chociaż na jeden dzień. Roskilde jest wydarzeniem społecznym i jest silnie osadzony w duńskiej kulturze. Ilość wolontariuszy chcących zrobić coś dla tego festiwalu jest ogromna co roku. Duńczycy czuja się odpowiedzialni za powodzenie tego wydarzenie bo są z niego dumni, a mają z czego być.

Relacjonował: Tomasz Pastuszka