15 sierpnia 2007
00:00
Info
Bałtycka Agencja Artystyczna-BART ul. Kościuszki 61
81-703 Sopot
Światowa legenda - zespół Jethro Tull już dziś w Sopocie
Bałtycka Agencja Artystyczna BART zaprasza 15 sierpnia b.r. o godz. 20.00 do Opery Leśnej w Sopocie na jedyny w Polsce koncert legendarnej formacji brytyjskiej JETHRO TULL.
W sierpniu 1968 roku na prowincjonalnym festiwalu bluesa i jazzu w Subury wśród wielu znanych wykonawców pojawił się zespół, o którym mało, kto słyszał. Jego występ trwał niecałą godzinę. Ale owacjom nie było końca. A w następnych dniach cała brytyjska prasa rockowa trąbiła o sensacyjnym debiucie, objawieniu, niezwykłym odkryciu.
W 1968 roku, przez dwa tygodnie, członkiem zespołu był Tony Iommi, gitarzysta, który w rok później założył legendarny zespół heavy metalowy Black Sabbath. Jego jedyny występ z zespołem został zarejestrowany podczas koncertu "The Rolling Stones Rock'n'Roll Circus", którego gospodarzem był zespół The Rolling Stones. W 1982 roku z kolei, na jednym z koncertów grupy, za perkusją zasiadł Phil Collins, wokalista i perkusista grupy Genesis. Pochodzący z płyty The Broadsword and the Beast (1982) utwór Cheerio stał się jednym z sygnałów muzycznych otwierających prowadzony przez Piotra Kaczkowskiego program radiowy "MiniMax" w Programie III Polskiego Radia.
Muzyka grupy była jedną z głównych inspiracji twórczych dla Grzegorza Ciechowskiego, lidera zespołu Republika. Zespół Jethro Tull zagrał już blisko 3000 koncertów, odwiedzając ponad 50 państw świata, czterokrotnie gościł w Polsce - ostatni ich występ w odbył się 18 maja 2004 roku w poznańskiej Arenie.
Jethro Tull – brytyjski zespół rockowy reprezentujący style: white blues, folk rock, progresywny rock i hard rock. Nazwa zespołu pochodzi od nazwiska żyjącego na przełomie XVII i XVIII wieku angielskiego agronoma. Grupa została założona w 1967 i istnieje do dziś. Skład zespołu zmieniał się na przestrzeni lat, lecz jego filarem, nadającym mu kształt artystyczny, pozostaje cały czas ekstrawagancki lider – flecista Ian Anderson.
Grupa wypracowała charakterystyczne brzmienie oparte na rytmicznej grze perkusji, basu, gitary prowadzącej i instrumentów klawiszowych, sporadycznie grających melodyjne riffy, połączone z wibrującym dźwiękiem fletu i bardzo charakterystycznym, załamującym się śpiewem Andersona. Teksty piosenek są bardzo poetyckie, często ironiczne i prowokacyjne. W pierwszych latach działalności zespół grał popularny wtedy white blues (płyty "This Was" i "Stand Up") oraz brytyjski folk rock ("Benefit"). W roku 1971 grupa odeszła w kierunku hard rocka (album "Aqualung"), by potem, w 1972 wejść w nurt rocka progresywnego ("Thick as a Brick", a później "A Passion Play").
Lata te można określić mianem "złotego okresu" zespołu, ponieważ kolejne albumy nie odniosły tak ogromnych sukcesów, jak "Aqualung" czy "Thick as a Brick". Longplay "A Passion Play" spotkał się z dużą dawką krytyki ze strony dziennikarzy, z kolei następne "War Child" i "Minstrel in the Gallery" nie uzyskały ciepłego przyjęcia ze strony fanów zespołu.
Czasy te zostają podsumowane wydanym w 1976 roku albumie "Too Old to Rock'N'Roll: Too Young to Die", który w początkowych zamierzeniach Andersona miał być musicalem. Zainteresowanie wzbudziły wydane w latach 1977 i 1978, jakby na przekór rewolucji punkowej, ambitne i inspirowane szkocką muzyką ludową płyty "Songs From the Wood" i "Heavy Horses". Najtrudniejszy dla zespołu okres przypada na longplaye "Stormwatch" oraz "A" stworzone na bazie gatunku new romantic. Spektakularnych sukcesów nie odniosły także kolejne albumy, aż do pojawienia się "Crest of a Knave" (1987), wzorowanego na muzyce tworzonej przez zespół Dire Straits.
Na kolejnych krążkach zespołu ("Roots to Branches" i "J-Tull Dot Com") można wyczuć inspirację muzyką dalekiego wschodu. We wszystkich jednak nagraniach łatwo daje się zauważyć folkowe, celtyckie korzenie grupy i jej szkockiego lidera. Jethro Tull zaliczana jest do "wielkiej szóstki progresywnego rocka". Przez wielu za najlepszy album zespołu uważany jest "Aqualung" z 1971, zawierający w drugiej części utwory poświęcone rozważaniom Andersona o religii, w pierwszej poświęcony bezdomnym kloszardom (tytułowy Aqualung).
Kolejna płyta, "Thick As a Brick" 1972, to jedna 40-minutowa poetycka suita rockowa, podobnie jak wydana po niej "A Passion Play" 1973.
W sierpniu 1968 roku na prowincjonalnym festiwalu bluesa i jazzu w Subury wśród wielu znanych wykonawców pojawił się zespół, o którym mało, kto słyszał. Jego występ trwał niecałą godzinę. Ale owacjom nie było końca. A w następnych dniach cała brytyjska prasa rockowa trąbiła o sensacyjnym debiucie, objawieniu, niezwykłym odkryciu.
W 1968 roku, przez dwa tygodnie, członkiem zespołu był Tony Iommi, gitarzysta, który w rok później założył legendarny zespół heavy metalowy Black Sabbath. Jego jedyny występ z zespołem został zarejestrowany podczas koncertu "The Rolling Stones Rock'n'Roll Circus", którego gospodarzem był zespół The Rolling Stones. W 1982 roku z kolei, na jednym z koncertów grupy, za perkusją zasiadł Phil Collins, wokalista i perkusista grupy Genesis. Pochodzący z płyty The Broadsword and the Beast (1982) utwór Cheerio stał się jednym z sygnałów muzycznych otwierających prowadzony przez Piotra Kaczkowskiego program radiowy "MiniMax" w Programie III Polskiego Radia.
Muzyka grupy była jedną z głównych inspiracji twórczych dla Grzegorza Ciechowskiego, lidera zespołu Republika. Zespół Jethro Tull zagrał już blisko 3000 koncertów, odwiedzając ponad 50 państw świata, czterokrotnie gościł w Polsce - ostatni ich występ w odbył się 18 maja 2004 roku w poznańskiej Arenie.
Jethro Tull – brytyjski zespół rockowy reprezentujący style: white blues, folk rock, progresywny rock i hard rock. Nazwa zespołu pochodzi od nazwiska żyjącego na przełomie XVII i XVIII wieku angielskiego agronoma. Grupa została założona w 1967 i istnieje do dziś. Skład zespołu zmieniał się na przestrzeni lat, lecz jego filarem, nadającym mu kształt artystyczny, pozostaje cały czas ekstrawagancki lider – flecista Ian Anderson.
Grupa wypracowała charakterystyczne brzmienie oparte na rytmicznej grze perkusji, basu, gitary prowadzącej i instrumentów klawiszowych, sporadycznie grających melodyjne riffy, połączone z wibrującym dźwiękiem fletu i bardzo charakterystycznym, załamującym się śpiewem Andersona. Teksty piosenek są bardzo poetyckie, często ironiczne i prowokacyjne. W pierwszych latach działalności zespół grał popularny wtedy white blues (płyty "This Was" i "Stand Up") oraz brytyjski folk rock ("Benefit"). W roku 1971 grupa odeszła w kierunku hard rocka (album "Aqualung"), by potem, w 1972 wejść w nurt rocka progresywnego ("Thick as a Brick", a później "A Passion Play").
Lata te można określić mianem "złotego okresu" zespołu, ponieważ kolejne albumy nie odniosły tak ogromnych sukcesów, jak "Aqualung" czy "Thick as a Brick". Longplay "A Passion Play" spotkał się z dużą dawką krytyki ze strony dziennikarzy, z kolei następne "War Child" i "Minstrel in the Gallery" nie uzyskały ciepłego przyjęcia ze strony fanów zespołu.
Czasy te zostają podsumowane wydanym w 1976 roku albumie "Too Old to Rock'N'Roll: Too Young to Die", który w początkowych zamierzeniach Andersona miał być musicalem. Zainteresowanie wzbudziły wydane w latach 1977 i 1978, jakby na przekór rewolucji punkowej, ambitne i inspirowane szkocką muzyką ludową płyty "Songs From the Wood" i "Heavy Horses". Najtrudniejszy dla zespołu okres przypada na longplaye "Stormwatch" oraz "A" stworzone na bazie gatunku new romantic. Spektakularnych sukcesów nie odniosły także kolejne albumy, aż do pojawienia się "Crest of a Knave" (1987), wzorowanego na muzyce tworzonej przez zespół Dire Straits.
Na kolejnych krążkach zespołu ("Roots to Branches" i "J-Tull Dot Com") można wyczuć inspirację muzyką dalekiego wschodu. We wszystkich jednak nagraniach łatwo daje się zauważyć folkowe, celtyckie korzenie grupy i jej szkockiego lidera. Jethro Tull zaliczana jest do "wielkiej szóstki progresywnego rocka". Przez wielu za najlepszy album zespołu uważany jest "Aqualung" z 1971, zawierający w drugiej części utwory poświęcone rozważaniom Andersona o religii, w pierwszej poświęcony bezdomnym kloszardom (tytułowy Aqualung).
Kolejna płyta, "Thick As a Brick" 1972, to jedna 40-minutowa poetycka suita rockowa, podobnie jak wydana po niej "A Passion Play" 1973.
reklama
