ALICE IN CHAINS - warszawska relacja

Zaczęli chwilę przed 20.00. Najpierw zgasły światła, pojawiły się pierwsze wizualizacje, wszystkie w czerni i bieli, raczej skromne i bez fajerwerków. W tle zaś dały się słyszeć dźwięki Iron Gland. „Jak zaczną?” - zastanawiałem się. Nowy album czy może coś z klasyki? Na pierwszy ogień poszło niezwykle melodyjne Rain When I Die z albumu Dirt. I w zasadzie już wiedziałem, że na tym koncercie usłyszymy utwory z czasów bezsprzecznej świetności grupy.

Nie myliłem się. Drugi utwór – Them Bones z tego samego albumu już zaniósł mnie pod samą niemal scenę, tam gdzie największy ścisk i kocioł i całkiem przypadkiem można dostać podeszwą w twarz. Potem kontynuowali granie Dirt - Dam That River, po czym przeszli do albumu Alice in Chains z utworem Again.

W tym miejscu tłum już był, jak to by ładnie ująć, rozentuzjazmowany. Co chwilę ktoś przelatywał nad głową, wdrapywał się na ludzi, co chwilę trzeba było kogoś unosić lub też czasem podnosić z ziemi po nieudanym locie. Tłum szalał ku uciesze członków zespołu. Na twarzach muzyków malowały się na przemian satysfakcja i niedowierzanie.

Muzycznie oczywiście otrzymywaliśmy produkt najwyższej klasy – wszystko szło równo, bez pomyłek, naturalnie. William pokazywał, że wokalnie jest godnym następcą Layne'a i że z głosem potrafi zrobić prawie wszystko.

Po kilku utworach z menu obowiązkowego nadszedł czas na coś z nowego krążka. Na tę okoliczność panowie zagrali Your Decision oraz Check My Brain. A potem już poszło z górki – z nowej płyty zagrali jeszcze do końca pierwszego setu A Looking In View oraz Acid Bubble.

Nie zabrakło również klasyków – Nutshell (Jar of Flies), Again (AIC), Love- Hate-Love, We Die Young, It Ain't Like That (Facelift) i kilku innych. Przed krótką przerwą jeszcze usłyszeliśmy bardzo charakterystyczne dźwięki Angry Chair, którego końcówka płynnie przeszła w Man in the Box z płyty Facelift. Tak jednak nie mogło się skończyć.

Miałem cichą nadzieję, że zagrają coś z moich ulubionych kawałków – Junkhead, Get Born Again, No Excuses. Ale to moja nadzieja. Wszyscy zaś mieli nadzieję, włącznie ze mną, że jeszcze tego wieczoru usłyszymy chyba dwa największe hity Alicji. A nadziei tłumu się nie lekceważy...

Nie kazali długo na siebie czekać. Wyszli, powiedzieli „We've got a couple more for you”. I poszło – set dodatkowy, o którym marzyło prawdopodobnie 99% publiczności i który potwierdził, że nie tylko ja uważam album Dirt za najlepszy w ich dorobku. Przedostatni utwór – Would? sprawił, że cały tłum falował jak ocean. Po nim zaś – Rooster, który mimo że jest historią o wojnie, to został przyjęty z niezwykłym entuzjazmem. Tak też koncert zakończyły dwa największe chyba przeboje grupy ze Seattle.

Wrażenia? Muzycy określili nas mianem „najlepszej publiki z całej tej pie....onej trasy” (Mike Inez). Jerry Cantrell też nie szczędził pochwał, podziękowań i wyrazów szacunku i uznania. Kiedy w pewnym momencie podczas koncertu publika zaczęła skandować imię wokalisty ten sprawiał wrażenie autentycznie speszonego. Wszystko to w połączeniu z kameralnością imprezy oraz skromną otoczką świetlną dało naprawdę niezwykły efekt, który z pewnością na wielu z tam obecnych wywarł niesamowite wrażenie.

Dobre są takie koncerty, które zostawiają niedosyt. Ten pozostawił we mnie ogromny. Chcę więcej! Niestety, pozostało mi jedynie wracać na północ kraju i rozpamiętywać. Tak czy inaczej – marzenie spełnione.


Tekst: Marcin Rutkowski.