Cytadela - kontynuacja nowofalowego brzmienia

Królowa Śniegu to kolejna, trzecia płyta Cytadeli, po wydanej w 1994 roku debiutanckiej płycie „Cytadela” oraz wydanej w 2004 roku „Gdy idę przez most” (nie licząc niskonakładowego wydawnictwa „Archiwum” z 2003 r.).

Płyta kończy spekulacje na temat ciągłości twórczej zespołu, gdyż o ile między dwoma pierwszymi płytami było 10 lat przerwy, o tyle obecna płyta ukazała sie dwa lata po poprzedniej. Okładka płyty, drukowana srebrną farbą dobrze współgra z tytułem płyty, wprowadzając jeszcze przed jej przesłuchaniem prawdziwie „mroźny” klimat. Zdjęcie na okładce, autorstwa Grażyny Saniuk, fotoedytorki pisma „Twój Styl” czyni z banalnego na pozór motywu padającego śniegu prawdziwe arcydzieło.

Płytę otwiera bardzo dynamiczny, krótki „Sms from Hell”, przywołujący na myśl estetykę ostrego punka w stylu Discharge – klimatu nietypowego dla Cytadeli. Drugi numer to kolejna niespodzianka. Wolne, niemalże glamrockowe „Kamery” to utwór z szokującym tekstem marymonckiego poety Darka Kasprzyckiego o mężczyźnie zamkniętym przez kobietę (żonę? zdradzoną kochankę?) w pustym pokoju pełnym kamer, które go obserwują. Kolejne utwory: „Partyzant” i „Kometa” to dość typowe dla zespołu kawałki dobrej nowej fali, z rozbudowanymi wielogłosami oraz masywną teksturą gitarową. „Kometa” wydaje sie mieć zadatki na pierwszy w historii zespołu prawdziwy przebój.

Kulminacyjnym momentem płyty jest tytułowa „Królowa śniegu”, kwintesencja zimnofalowych klimatów, która doprowadza temperaturę muzyki do zera absolutnego. Utwór zdobi dalekowschodni instrument – tambura, na której gra znany z zespołu „Osjan” Marek Sawicki. Kolejnych parę utworów to długie, ciężkie gotyckie suity które zespół gra bodaj najchętniej. Uwagę zwracają egzotyczne ozdobniki: drumla w „Jedziesz bejbe”, darbuka w „Straszne wycie” oraz oldschoolowe dźwięki charczącego dwusuwowego motru w „Motocykliści” (kolejny genialny tekst Kasprzyckiego).

Płytę zamyka niespodziewany jak na Cytadelę, bo optymistyczny „Uran” pozostawiając po pięćdziesięciu minutach najmroczniejszej z możliwych muzy miłe, kojące wrażenie.

Wokalista zespołu, Wasyl postarał się tym razem o rozbudowane, liryczne partie wokalne, bodaj najbardziej wyrafinowane ze wszystkich dotychczasowych płyt Cytadeli. Estetyka wokali niezmiennie nasuwa skojarzenie z Bauhausem oraz twórczością solową Petera Murphy'ego. Gitary są na tej płycie bardzo wyeksponowane.

Dużo jest gwiżdżących, sprzęgających się gitar które łączą się w jedną całość z oszczędnymi, acz dobrze słyszalnymi partiami samplerowymi zagranymi przez mistrza tych klimatów – Alka Barnasia, znanego muzyka sesyjnego, którego można było podziwiać za nieszablonową elektronikę także na poprzedniej płycie „C”. Sekcję rytmiczną tworzą Michał Charko oraz nowy nabytek zespołu – Adam Wajs, znany na polskiej scenie basista nowofalowy. Bas, perkusja i gitara były nagrywane „na 100%”, czyli na żywo, w zasadzie bez studyjnych poprawek. Nadaje to płycie bardzo spójne, homogenne brzmienie. Uwagę zwraca bardzo staranna realizacja nagrań, której autorem jest Michał Piastowicz.

„Królowa śniegu” stanowi kolejne ważne dokonanie w twórczości Cytadeli, jednego z najważniejszych polskich zespołów nowofalowych. Surowy, zimny klimat płyty połączony z niestandardową elektroniką i odważną acz staranna realizacją sprawia, że płyta ta spodoba się nie tylko fanom chłodnego rocka, ale także wielu innym wielbicielom wyrafinowanej muzyki.


(Cytadela)