Aloe Blacc z nawiązaniami do Marvina Gaye'a

„I Need A Dollar" to utwór skrojony na miarę obecnego kryzysu, którego końca - zwłaszcza w odczuciu najbardziej nim dotkniętych społeczności - nie widać. Ten utwór to jakby współczesna wersja słynnego songu z czasów Wielkiej Depresji - „Buddy, Can You Spare A Dime". Nie dziwi, że „I Need A Dollar" otwiera album i narzuca mu pewien ton goryczy, poczucia zawiedzionych nadziei, rozczarowania i frustracji.

Mimo że wcześniej silnie związany był ze sceną hiphopową, a konkretnie formacją Emanon, Blacc (właściwe nazwisko Egbert Nathaniel Dawkins III) na swych dwóch solowych płytach całkowicie odcina się od bojowości charakterystycznej dla tego nurtu i nawiązuje do klasycznej, bardziej refleksyjnej narracji dawniejszych gigantów soulu: nie tylko wspomnianego Gaye'a, ale i Sama Cooke'a, Ala Greena czy Stevie Wondera. Ten absolwent University of Southern California, zabłysnął jako utalentowany wokalista, multiinstrumentalista, aranżer i producent doskonale przyjętym albumem „Shine Through" (2006).

Do nagrania swego drugiego albumu zatrudnił już jednak renomowanych producentów Leona Michela i Jeffa Silvermana. Efektem jest bodaj najlepszy neo-soulowy album ostatnich lat, a największym na nim zaskoczeniem może być całkiem na nowo odczytany utwór „Femme Fatale" z repertuaru The Velvet Underground.