Dwa koncerty Herbie Hancocka jeszcze w listopadzie

Herbie Hancock gra na fortepianie od siódmego roku życia i szybko został uznany za muzyczne "cudowne dziecko". W wieku 11 lat zagrał koncert fortepianowy Mozarta z Orkiestrą Symfoniczną z Chicago. W wieku lat 20 został zauważony przez trębacza Donalda Byrda, który zaprosił Hancocka do swojego zespołu. W 1962 roku Hancock nagrał swój debiutancki album Takin' Off, na którym znalazł się pierwszy hit artysty, Watermelon Man. Już w następnym roku na zaproszenie Milesa Davisa wstąpił do jego kwintetu. Razem z Ronem Carterem (kontrabas) i Tonym Williamsem (perkusja) stworzył tam najsłynniejszą sekcję rytmiczną modern jazzu. Oprócz działalności w zespole Davisa Hancock nagrywał też w latach sześćdziesiątych płyty dla wytwórni Blue Note jako lider, z których za najważniejsze uznawane są Empyrean Isles (1964), Maiden Voyage (1965) i Speak Like a Child (1968). W roku 1968 Hancock opuścił zespół Davisa i zwrócił się ku samodzielnym muzycznym poszukiwaniom, rozwijając właśnie tworzącą się muzykę fusion. Owocem tej jego działalności był m.in. bestsellerowy album Head Hunters, nagrany w roku 1973 dla Columbia Records.

Herbie Hancock jest laureatem dwunastu nagród Grammy i Oscara za muzykę do filmu Round Midnight z 1986 r. Wiele jego kompozycji stało się standardami - oprócz wspomnianego już Watermelon Man należy tu przywołać takie przynajmniej utwory jak Cantaloupe Island (rozsławiony przez remix grupy US3), Maiden Voyage, Eye of the Hurricane, Dolphin Dance, Chameleon. Jest także uważany obok McCoy Tynera, Keitha Jarretta i Chicka Corei za jednego z czterech wielkich pianistów późnego modern jazzu, którzy wywarli największy wpływ na grę na tym instrumencie. Przedmiotem podziwu jest zwłaszcza jego inwencja rytmiczna i improwizacyjna. Od ponad trzydziestu lat tworzy on muzykę zarówno o charakterze czysto jazzowym, jak i będącą pod mniejszym lub większym wpływem popu, rapu i techno, w każdym z tych gatunków poruszając się z równą swobodą.