Tracey Thorn - godny następca "Distant Shore"

Jeśli we współczesnej angielskiej muzyce popowej, folkowej i elektronicznej istnieje ponadczasowy i ponadgatunkowy głos, to posiada go Tracey Thorn.

Od jej kultowego, surowego mini-albumu ‘A Distant Shore’ z 1982, który jest już klasykiem, przez cieszące się ogromną popularnością alt-popowe nagrania z Everything But The Girl w latach osiemdziesiątych, aż po powrót EBTG w latach 90-tych z łączącą style elektroniką, która rzuciła świat na kolana (‘Missing’, ‘Walking Wounded’) oraz niezapomniane występy gościnne z Massive Attack (‘Protection’) i Deep Dish (‘The Future Of The Future’), Tracey tworzyła ścieżki dźwiękowe naszej współczesności za pomocą prostych, bezpośrednich i pełnych delikatności, a zarazem surowości wokali i tekstów.

W roku 2000, po dwudziestu latach nagrań i koncertów, wkrótce po urodzeniu pierwszego z trojga dzieci, które ma z partnerem w muzyce i w życiu Benem Wattem, artystka odeszła od muzyki, by zająć się rodziną. Przez pięć lat nie zaśpiewała nawet jednej nuty.

Jednakże w 2005 zaczęła znów tworzyć, a przypadkowy występ gościnny na albumie ‘Eat Books’ szalenie modnego niemieckiego duetu elektronicznego Tiefschwarz zaostrzył jej apetyt na zajęcie się znów muzyką i powrót do studia. Ponieważ Ben zajął się swoją nową wytwórnią i karierą didżejską, a ponadto oboje uzgodnili, że działalność EBTG została zawieszona na długi czas, Tracey postanowiła poradzić sobie sama.

Wyrzekając się nowoczesnego sprzętu, wokalistka kupiła staroświecki czterościeżkowy magnetofon kasetowy i gdy tylko dom się za dnia wyludniał, nagrywała surowe pomysły i wersje demo akompaniując sobie na gitarze i dziwacznych instrumentach zakupionych na e-Bay’u. W przeciwieństwie do prymitywizmu demówek, do pomocy przy pełnej realizacji projektu celowo wybrała jednych z najbardziej nowatorskich i pomysłowych producentów współczesnej sceny elektronicznej. I tak powstała płyta ‘Out Of The Woods’.

Pod względem muzycznym stanowi ona przegląd wielorakich gatunków, które inspirowały artystkę na przestrzeni lat, od disco z lat 70-tych, przez sielankową psychodelię folkową, aż po ekstatyczny, taneczny pop i oszczędne, surowe ballady.

Jej głównym współpracownikiem został Ewan Pearson, którego niezrównana kariera we współczesnej muzyce klubowej zaczęła się nagraniami dla wiodącej wytwórni techno Soma, a który obecnie mieszka w Berlinie i cieszy się statusem jednego z najbardziej rozchwytywanych autorów remiksów (Goldfrapp, Pet Shop Boys).

Tracey twierdzi jednak, że połączył ich szybko odkryty fakt, iż oboje uwielbiają Dusty Springfield i Rufusa Wainwrighta! Ewan jest producentem siedmiu z jedenastu utworów znajdujących się na płycie. Tymczasem weteran angielskiego house’u, producent Charles Webster, zaaranżował na płytę piękną partię fletów i flugelhornów w utworze ‘Nowhere Near’. Tom Gandey z Brighton znany również jako Cagedbaby jest współautorem dwóch charakterystycznie dla niego kalejdoskopowych piosenek w stylu electro-pop. Berlińsko-nowojorski artysta Martin Wheeler znany także jako Vector Lovers przyłożył rękę do ‘Easy’ nadając piosence przestrzenne brzmienie future-techno. Alex Santos z lizbońskiej Darkmountaingroup (wydającej w wytwórni Watta Buzzin’ Fly) przyprawia ‘Grand Canyon’ stylistyką deep minimal house, a Ewan Pearson wraz z Darshanem (Metro Area) i Sasse Lindbladem (Mood Music) są współautorami muzyki do singlowego ‘It’s All True’.