Relacja z festiwalu Colours of Ostrava

 

Muzycznie festiwal otworzyła po godzinie 16 formacja Jungle by Night, mieszanka afrobeatu, funku i jazzu z Amsterdamu z szerokim składem ruszyła wielką koncertową maszynę trwającą do północy. Po drodze można było posłuchać duetu ulicznych gitarzystów akustycznych Opal Ocean, których widowiskowe popisy tłumaczą dlaczego zaszli tak daleko. Bardzo rozwinięci technicznie i dobrze zgrani Australijczycy przyzdobili wieczór o odrobinę flamenco, nie wadząc jednak o covery takie jak Chop Suey zespołu System of a Down. Sceną główną niebawem zawładnęła MØ, 30-letnia duńska piosenkarka z pomysłem na siebie. Jej nowa odsłona, po uliczno-modnym wizerunku to coś w rodzaju skrzyżowania zorro z krótkowłosą tancerką. Często zapraszana na festiwale artystka, jak zwykle dała z siebie wszystko rozpoczynając pierwszą wielką imprezę tego dnia. Kontynuacją tanecznych rytmów w nieco bardziej elektronicznej wersji był koncert Richiego Hawtina, przyozdobiony świetnymi wizualizacjami. Finał pierwszego dnia to bajkowy występ Florence & The Machine. Głos kwiatowej diwy z głośnika to jedno, jednak na żywo robi ogromne wrażenie i wzrusza do łez. Dużo ciepła i serdeczności bije z tej potężnej kobiety, a w zamian na scenie pojawiają się dary od fanów, flagi, listy i kwiatowe wianki. 

 

Drugi dzień festiwalu rozpoczął kojący jazzowy zespół Manu Delago, którego w swoim instrumentarium najbardziej wyróżniającym się elementem był coraz popularniejszy hangdrum. Muzyk współpracujący z takimi artystami jak Cinematic Orchestra, Shpongle czy Bjork, przyprawia swoje brzmienie najczęściej elektroniką, lub idzie w stronę bardziej jazzowych kompozycji. Świetny wstęp do grającego na scenie gong Kronos Quartet, na który wyprzedano wszystkie rezerwacje. Scenę główną przejęła natomiast portugalska wokalistka fado - Mariza, utrzymując subtelny klimat. Wisienką na torcie tak wyrafinowanego grania był koncert Olafura Arnaldsa, islandzkiego kompozytora niezwykle onirycznej muzyki łączącej klasykę z elektroniką. Eksperymentalne pasaże klawiszowe, zagrane z pełnym wyczuciem instrumentu, delikatnie i po cichu zahipnotyzowały całą publiczność, nie pozwalając na żadne rozmowy. Olafur pięknie realizuje równowagę między swoją głośną techno-kolaboracją w Kiasmos, a tym co robi ze swoim zespołem na ostrawskiej scenie. Przed północą więcej hałasu zrobił jordańsko-palestyński skład 47Soul, dźwięk darbuki z dynamicznym akompaniamentem elektroniki, syntezatorów i tanecznych brzmień rozbudził słuchaczy i porwał do tańca. Tak imprezowej mieszanki z bliskiego wschodu jeszcze nie było. Na koniec dnia niezwykle ciekawy teatralno-kabaretowy koncert dały Ukrainki z Dakh Daughters. Cytujące Szepkspira czy Bukowskiego poprzebierane artystki, opowiadały kolejne historie świetnie uzupełniane przez wizualizacje z tłumaczeniami z języka ukraińskiego. Nie zabrakło też akcentu wojny i protestu wobec interwencji militarnej Rosji na Urkainie, który przyjęty został owacjami na stojąco.

 

 

Na półmetku festiwalowym teren można poznać na tyle żeby się w nim orientować, jednak organizatorzy zapewnili wiele niespodzianek których nie zobaczymy w papierowej ani elektronicznej rozpisce. Jedną z nich są koncerty folkowo-ludowe w skalnianej winiarni lub ukryta scena sponsorowana przez Mastercard wypełniona ciekawymi instalacjami. Słonoeczne popołudnie otworzyły połamane rytmy Sons of Kemet XL, a już po nich po raz kolejny po 4 latach zagościł John Butler ze swoim zespołem, którego skompresowany godzinny set zawierał wszystko co powinien mieć w sobie dobry koncert. Energiczny i popisowy jam muzyków, którzy swoje hity odgrywają z dużą swobodą, a sam Butler pozwala sobie na niekontrolowany flow. Wśród utworów nie zabrakło kosmicznego Ocean, który za każdym razem zabiera słuchaczy w inne miejsce, gdzie odpływa się w transie wraz z całkowicie zatraconym w swoim graniu gitarzystą. Tego wieczoru czekała nas jeszcze gwiezdna podróż z Mogwai, gigantami post-rocka, czy to tego w wydaniu ściany dźwięków czy deszczowej wyciszającej gry gitar. Zespół istnieje już prawie 25 lat, a jego brzmienie nigdy nie staje się nudne.

 

W ostatni dzień festiwalu wyraźnie widać było wzrost ilości fanów czarnych ubrań, koszulek z klasycznymi rockowymi zespołami czy po prostu ludzi którzy pamiętają czasy The Cure i przyjechali zobaczyć swoich ulubieńców nie tylko z nostalgii. Zespół Roberta Smitha był niewątpliwie największym daniem festiwalu. Grający podczas swojego setu prawie 30 utworów, przez ponad 2 godziny zaserwował swoim fanom dużo wspomnień ale też bardzo bogaty dobór piosenek. Nie zabrakło takich przebojów jak Lovesong, Just Like Heaven czy Friday I'm in Love. Mimo swojego podeszłego wieku, kończący niedawno 60-tkę Smith daje z siebie wszystko, przeżywa śpiewane utwory i mimo niewielkiego kontaktu z publicznością, daje przemawiać muzyce. Po tak sztandarowym symbolu lat 90-tych, czekało nas jeszcze niezłe zamknięcie festiwalu, zespół Glass Museum, duet perkusja-klawisze mający tak ciekawe inspiracje jak Floating Points, Jon Hopkins czy Gogo Penguin. Rezultatem jest połamana jazzująca elektronika w bardzo oryginalnym wydaniu. Ostatnie słowo należało jednak do japońskiego huraganu Bo Ningen, którzy podchodzą do ciężkiego i połamanego grania wręcz sakramentalnie. Niepozorne rozpoczęcie koncertu szybko ustąpiło wątpliwościom, mamy tu do czynienia z noise-rockowym monstrum, wręcz godzillą albo frankensteinem sekcji rytmicznej z gitarową. Tak dobrej i potężnej sztuki można szukać ze świecą, zwłaszcza wśród ciężko grających zespołów zjadających własny ogon. Math-rockowy walec w którym słychać mnóstwo eksperymentów i improwizacji przejechał przez scenę Full Moon niczym czołg, takiego zakończenia spodziewał się nikt, może oprócz nielicznych fanów skandujących nazwę zespołu jeszcze przed rozpoczęciem koncertu. 

 

W ten sposób wiele koncertów na Colours można uznać jako pewniaki, bowiem gust organizatorów i dobór tak różnorodnych brzmień udowadnia że Czesi mają otwarte głowy nie tylko na muzykę ale traktują swój festiwal jako całość, spójną i multidyscyplinarną imprezę, na którą chce się wracać ze względu na niepowtarzalny klimat.

 

tekst: Krzysztof Magura
zdjęcia: Marek Koprowski