ROD STEWART, GDAŃSZCZANIN ZE SZKOCJI - Relacja

Sentymentalna podróż w przeszłość, naznaczona wysoko-oktanowymi przebojami - tak można określić czwartkowy wieczór z Rodem Stewartem w Stoczni Gdańskiej. Był to pierwszy koncert tego blondwłosego muzyka w Polsce, jak i pierwszy koncert tego typu w Stoczni Gdańskiej. Po elektronicznych dźwiękach Jeana Michela Jarre'a i progresywno-rockowych popisach Davida Gilmoura, przyszedł czas na raczej popowy repertuar. Z całą pewnością warto było się tam znaleźć.

Całość rozpoczęła się humorystyczną wizualizacją ukazaną na kilkudziesięciu metrowym ekranie LED, przedstawiającą karierę Stewarta w formie filmowego trailera. Już od tego momentu było wiadomo, że ten koncert to w pełni przemyślane i fachowo zaprezentowane przedsięwzięcie. Po ponad minucie, Rod zaskakując widownie wyskoczył spod wysuniętego w publiczność 20-metrowego podestu, wykopując w powietrze pierwszą z blisko 50 podpisanych piłek, zaczynając przy tym pierwsze wersy "Tonight I'm Yours" (dosłownie i w przenośni).

Wokalnie i pod względem zachowania na scenie, ten Brytyjski wokalista prezentował poziom sprzed dobrych 20. lat, pozostawiając za sobą wielu współczesnych młodzików. Warto zwłaszcza zwrócić uwagę na jego pracę nóg, wyczucie godne zawodowego tancerza oraz popisowe "wywijanie" ponad głową statywem od mikrofonu. Nienaganny strój i charakterystyczna bujna fryzura umiejętnie dopełniały przydymiony wokal, obecny w muzyce rozrywkowej od lat 60-tych.



Pierwsza połowa koncertu obfitowała raczej w szlagiery, oscylujące w w granicach akustycznego popu i pierwszej połowy lat 70-tych. Pojawił się także przebój "Some Guys Have All The Luck" oraz znane z albumu 'Still the Same...' covery "It's a Heartache" i wspomagane osobistymi zdjęciami Roda "Father and Son". Tempo koncertu zdecydowanie zostało podkręcone przy nagraniu z 1991 roku "It Takes Two", pierwotnie wykonywanym w duecie z Tiną Turner, którą tutaj zastępowała Natasha Pearce.



Nie można w tym miejscu zapomnieć o przerywniku w postaci samodzielnego występu trzech chórzystek (odznaczających się mocnymi głosami), serwujących własną interpretację "Piece Of My Heart", autorstwa Janis Joplin.

Po wyśpiewaniu folklorystycznego "Dirty old town", na scenie zjawił się Prezydent Miasta Gdańsk, Paweł Adamowicz, aby na cześć koncertu w Stoczni Gdańskiej wręczyć Stewartowi skórzaną bransoletę z oprawionym w srebrze bursztynem. Niewątpliwie od tej chwili rozpoczęła się druga połowa show, wypełniona kawałkami bliższymi publiczności. Dało się usłyszeć "Maggie May", porywające "Young Turks" (z dynamicznymi wizualizacjami na ekranie), pamiętne "Sailing", czułe "I Don't Want To Talk About It" czy piosenkę Toma Waitsa "Downtown train". Osobna sprawa to "niezatapialny" hicior "Da Ya Think I'm Sexy", gdzie pamiętny refren udzielił się wszystkim zgromadzonym pod sceną. Był to jeden z dłuższych utworów, gdzie doszło do wyraźnych modyfikacji i zaprezentowania energetycznego "breakdownu".
 
Całość zakończyła się dwoma bisami, m.in. utworem "Rhythm Of My Heart", gdzie na ogromnym ekranie wizualizacyjnym, można było zaobserwować sekwencje video zawierającą fragmenty z porozumień sierpniowych, starć z milicją czy pielgrzymki papieża Jana Pawła II. Zaraz potem główny prowoder tego zamieszania wraz z zespołem zniknął ze sceny, zaś na ekranie LED pojawiła się animacja ukazująca jak wsiada do samochodu oraz napis "Mr Stewart Has Left The Building".



Jakość dźwięku zaprezentowana na koncercie była prawdę mówiąc pierwszej klasy. Sekwencje na telebimie świetnie wpasowywały się w nastrój, natomiast zdolność uchwycenia przez kamery interesujących momentów pozwoliła nacieszyć oczy. Można tylko żałować (zwłaszcza po tym co zaprezentował bębniarz David Palmer czy prawdziwa blond rakieta Katja Rieckermann), że tak znakomicie dopasowany zespół złożony z takich muzyków nie został bardziej wykorzystany, oferując większą swobodę gry.

Szkoda, że w Polsce tego typu koncerty, wykonawców jak Rod Stewart, odbywają się raz na kilka lat. Po dwóch godzinach spędzonych z taką muzyką, chciałoby się to wszystko zobaczyć i usłyszeć jeszcze raz od samego początku.

Tekst: Mikołaj Florczak
Foto: Jerzy Bartkowski, Mikołaj Florczak