Liczy się formuła - wywiad z Agimem Dżeljilji (Oszibarack)

 

AD: Z przyczyn obiektywnych, a tak naprawdę z mojego powodu, premiera płyty została przesunięta. Jak przypuszczalnie każdy twórca, przeszedłem twórcze załamanie co spowodowało wstrzymanie prac nad płytą. Związane było to także ze zmianą mojej sytuacji zawodowej: pożegnałem się z karierą mediową po to, żeby móc zająć się twórczą pracą w zespole. Dlatego tej płyty wciąż nie ma, ale jak już kiedyś Ci wspomniałem ta płyta powstała już rok temu i zapewniam Cię, że ukaże się w październiku. Nowa płyta nie będzie miała nic wspólnego ani z „Moshi Moshi” ani z „Plim Plum Plam”, dlatego uznaliśmy że promowanie dvd, które jest mocno związane z ostatnim krążkiem singlem z płyty, która dopiero ma się ukazać byłoby nie najlepszym rozwiązaniem. Oczywiście stacje radiowe zapewne byłoby zainteresowane graniem tego singla, ale on kompletnie nie przystawałby do dvd „Tele La La”, które związane jest z „Plim Plum Plam”. Zresztą sam tytuł „Tele La La” mocno odnosi się do „Plim Plum Plam” – oba mają w sobie pewien rodzaj nonszalancji i wynikają z naszego buntu i irytacji tym co się dzieje dookoła w showbiznesie muzycznym. Jeśli ktoś odebrał to zbyt literalnie to przepraszamy. Nie o to nam chodziło.

 

 

Jacek Dojwa podobnie jak ja swego czasu też przeżył załamanie, które doprowadziło do zawieszenia a potem rozwiązania zespołu Husky, a międzyczasie ponieważ bardzo mu się podobała nasza ostatnia płyta, popełnił dla nas dwa remiksy. Bardzo sobie cenię jego pracę, to człowiek o olbrzymiej wyobraźni. Z Igorem Pudło pracuje od dwóch lat nad naszym własnym projektem, dlatego poprosiłem go żeby popełnił remiks utworu „Anchor Up”. Jak to brzmi niech ocenią słuchacze, ale wydaje mi się, że brzmi znakomicie. Mało tego, remiks „Anchor Up” Igora Pudło tak bardzo przypadł nam do gustu że postanowiliśmy ten utwór wykonywać na żywo podczas promocji naszej trzeciej płyty.

 

 

Nie, to nie ma nic wspólnego z weną i brakiem pomysłów, a bardziej z planem i ideą którą sobie wymyśliliśmy. Oczywiście w zanadrzu mamy parę utworów, które nie znalazły się na żadnej z płyt, ale są one na tyle słabe, że zamieszczanie ich na płycie tylko dlatego, że była ku temu okazja nie byłoby dobrym pomysłem. Remiksy są innym spojrzeniem na nasze utwory. Ja wiem, że w Polsce remiksy są bardzo niepopularne, przechodzą praktycznie bez echa, ale dla mnie mają one wymiar bardziej artystyczny niż komercyjny. A poza tym jak sama kiedyś wspomniałaś w jednej ze swoich recenzji: „wszystko było OK ale fajnie by było gdyby Öszibarack zaczął grać nowe utwory”. Ja się z Tobą w pełni zgadzam, dlatego też uznałem że męczenie słuchaczy tym samym materiałem byłoby nie uczciwe nawet wobec nas samych. Dlatego na razie nie gramy, dopiero przygotowujemy nowy materiał. A tak w ogóle to nie jesteśmy zespołem stricte piosenkowym. Dla nas liczy się formuła, zabawa dźwiękiem. Uprawiamy sztukę autorską, która albo ludziom się podoba albo nie. Nie ma nic pośrodku i dlatego niestety jest to bardzo ryzykowne, ale przynajmniej szczere.

 

 

Pewnym zachwianiem i niewiarą we własne możliwości. W pewnym wieku przychodzi moment kiedy dochodzi do rozliczenia się ze samym sobą i podsumowania. Zrobiłem sobie taki rachunek i nie był on dla mnie satysfakcjonujący. Zacząłem zastanawiać się czy miejsce w którym jestem i cel który sobie obrałem jest rzeczywiście słuszny. Czy zostałem twórcą dlatego, że kręci mnie proces tworzenia czy konfrontacja z publicznością i bycie ocenianym. Na szczęście pozbierałem się - dzięki przyjaciołom oraz wspólnym bardzo dobrze przyjętym zagraniczym koncertom we Francji i Anglii, które mnie jako artyście dały powód do satysfakcji i pokazały, że jednak to co robimy ma jakiś sens i cel. W międzyczasie wyszły sprawy zawodowe. Miałem taki natłok zajęć pracując dla dużego koncernu mediowego, że nie miałem czasu na muzykę. Zespół był załamany, Patrycja miała żal do mnie – zresztą słuszny. No i okazało się, że ten moment był potrzebny, na zmiany na pewien rodzaj refleksji nad samym sobą i nad tym co się dzieje wokół nas, naszego zespołu. Taki rodzaj katharsis. Nigdy nie chcieliśmy odcinać kuponów od tego co robimy, ale w jakiś sposób wypracowaliśmy swój własny styl wokół którego oscylujemy. Dzięki temu albumowi odnaleźliśmy się jako zespół i twórcy. Wynajęliśmy domek pod Łodzią, zamknęliśmy się tam na wiele dni i pracowaliśmy. To było bardzo pouczające i bardzo inspirujące doświadczenie, dające wiarę to, że zespół ma jeszcze coś ciekawego do powiedzenia.

 

„Tele La La” to 12-cie utworów z osobną scenografią świetlną i efektami specjalnymi. Opowiedz coś o tych efektach, skąd wzięliście taką kulę, w której siedzi Patrisia?

 

Kula nie była moim pomysłem a reżysera i dokumentalisty Bartosza Blaschke. Widziałem wcześniej jego prace przy zespole Karbido – wykonał kawał dobrej roboty dlatego wiedziałem, że chce z nim współpracować. To dvd nie jest zapisem koncertu, jesteśmy zbyt młodym zespołem, za mało doświadczonym by móc pozwolić sobie na taką podsumowującą rzecz jak zapis koncertowy. Przed nami jeszcze długa droga. Być może taka, która spowoduje że zespół będzie się dalej rozwijał a być może taka która spowoduje, że zespół się rozpadnie a być może taka która pozwoli nam nagrać typowo koncertowe dvd. Trudno to w tym momencie ocenić. To po pierwsze a po drugie bardziej zależało nam na mariażu dźwięku i obrazu. Wizualizacje zawsze były integralnym elementem image'u Öszibaracka, także na koncertach. Chcieliśmy je zawrzeć także na tym dvd, przy czym od początku wiedzieliśmy, że ten materiał musi mieć bezkompromisową jakość - świetnych kamerzystów, świetnych montażystów, świetnych oświetleniowców. Pomogła nam przy tym grupa Media Brigade, która zaraziła się naszą wizją i uzyskaliśmy taki efekt, który odzwierciedla ten ciężar gatunkowy Öszibaracka jaki był obecny na „Moshi Moshi” i „Plim Plum Plam”. Mam nadzieję, że widzowie i słuchacze to docenią. Zanim powstało to dvd pracowaliśmy z przerwami z Bartoszem ponad pół roku, rozpisując krok po kroku co i jak ma wyglądać. Wizualizacje przygotowywał Tomek Dogiel i jak już byliśmy gotowi to przystąpiliśmy do realizacji, która zajęła nam cztery dni a odbywała w Teatrze Capitol we Wrocławiu. Ciekawostką jest utwór „Polinka” który jest w pełni utworem live. Nagraliśmy go „na setkę” (w odróżnieniu od innych utworów, które były montowane z dubli) o czwartej and ranem, ostatniego dnia nagrań kiedy byliśmy już potwornie zmęczeni, z udziałem naszej sekcji dętej nazywanej przez nas Öszibrassem. Ciężko się gra bez publiczności, ale z drugiej strony staraliśmy się kontemplować ten proces. Za widownię mieliśmy ekipę techniczną: kamerzystów z siedmiu kamer, obsługę ekranów, osoby z cateringu.

 

 

Skala finansowa, która towarzyszyła temu projektowi, środki które były potrzebne a które udało się zdobyć Media Brigade - dzięki wsparciu miasta Wrocławia i Telewizji Wrocław - przerasta możliwość przeniesienia go na koncerty. A skoro już o tym mowa to muszę się pochwalić: emisja jednego odcinka w prime time czyli ok. godz. 18-tej przyniosło Telewizji Wrocław taka oglądalność, taki „feedback” jakiego nie miała od początku istnienia tej placówki. Rozdzwoniły się telefony, ludzie zaczęli domagać się, żeby to dvd pojawiło się ponownie. Bo tego nikt nie znał. Dzwonili przypadkowi ludzie, nie fani Öszibaracka! Jeden z właścicieli prywatnej firmy wysłał nawet swoją sekretarkę żeby dowiedziała się co to za zespół!

 

 

Patrisia ma swój własny język sceniczny i słuchacze to wiedzą. Ona jest naturalna, nie imaginuje rzeczywistości. Są różne szkoły: jest taka, że na scenie trzeba tworzyć show, a jest też taka że muzyka jest środkiem na wyrażanie własnych emocji. Jeśli ona nie ma takiej emocjonalności to trudno wymagać, żeby udawała kogoś kim nie jest. Patrisia jest tylko pozornie wyalienowana, nie podryguje w rytm bo tak trzeba ale opowiada tekstem i ciałem swoją własną historię. I za to ją cenimy. Scena jest moim sanktuarium, uwielbiam to miejsce! Ona powoduje, że mogę konsumować tą fantastyczną relację, która jest pomiędzy mną a słuchaczem. I myślę, że w odwrotną stronę to też działa, bo sam chodzę na koncerty, wzruszam się na nich, przeżywam je. Lubię kreować rzeczywistość. I myślę, że z Tomkiem jest podobnie.

 

 

Ustalenia kolejności dokonał reżyser Bartosz Blaschke. Była ona wstępna, ale kiedy obejrzeliśmy dvd uznaliśmy, że zrobił to genialnie. Jako osoba z zewnątrz zbudował zupełnie inną dramaturgię. W tym projekcie nie ma ani krzty kompromisu. Wszystko co zaplanowane zostało wykonane. Wszyscy siedzieliśmy nad nim do późnych godzin nocnych. Duża zasługa w tym autora zdjęć, Jarka Sieleckiego. Przy utworze „Stop Calling Me Skinny” zależało nam na takim efekcie w stylu „jumatix” czyli technice telewizyjnej używanej w latach 80. która charakteryzuje się tym, że jak nastąpi „szejk” kamery to pozostaje taka smuga. Żeby uzyskać taki kolor i takie dopalenie Jarek męczył nas na scenie każąc stać bez ruchu przez trzy godziny! Z kolei w „Point Blank” pojawiły się projektory, które skanowały postać. Część materiału nagraliśmy jako teledysk i wyświetlaliśmy na Patrisi i na Tomku. Na mnie niestety nie można było bo się za dużo ruszałem (śmiech). W „Achor Up” Bartosz i Jarek wymyślili, że uzyskamy fakturę kina noir, ale żeby to zrobić potrzebowaliśmy blachy. Na blasze odbijając obraz kamerowali to. Bardzo pomocny okazał się też niejaki „Majonez” czyli właściciel firmy Move Audio, który pomógł nam w budowie ekranu przedniego i tylnego, ponieważ mało kto stosuje taką technikę „watch out'u” a chodziło nam o to, żeby ekran był wygięty w półkolu, żeby obraz mógł płynnie przechodzić. Nie dość, że on znał tę technologię to jeszcze wdrożył ją w praktyce po bardzo promocyjnej cenie (śmiech). Duże słowa uznania należą się także grafikowi Marcinowi Karolewskiemu, temu samemu który zrobił okładkę do „Plim Plum Plam”.

 

 

Teraz jedziemy do Czech (06.08.2010 - Besada u Bigbitu) a na jesień zaproszono nas do Finlandii. Także pomału zaczyna się coś dziać.

 

 

Rozmawiała: Ewa Kuba, 26.06.2010, Coffe Karma, Warszawa. Foto: materiały zespołu.