Wierzę w ciężką pracę - wywiad z Tomkiem Dąbrowskim z Sorry Boys

Podobnie jak Wy. O Was nie zrobiło się tak nagle głośno, tylko tak powolutku, powolutku do celu idziecie. Jaki to cel – do czego dążycie?

Gramy już przeszło 4 lata. I dopiero teraz wydaliśmy oficjalną debiutancką płytę. Wcześniej graliśmy na różnych festiwalach, przeglądach, graliśmy też dużo swoich koncertów, na które przychodzili znajomi i garstka fanów. Już teraz po wydaniu płyty sytuacja się zmieniła. Choć wydaliśmy debiutancką płytę i zapewne w większości jesteśmy postrzegani jako debiutanci.

Samo się narzuca…

Może faktycznie nie wyskoczyliśmy nagle znikąd, bo przecież graliśmy i udzielaliśmy się. Z mniejszym lub większym skutkiem, ale zawsze zaznaczaliśmy swoją obecność. Co też spowodowało, że do momentu wydania płyty część osób nas znała, nazwa zespołu też została w świadomości części słuchaczy. Dosyć długo wydawaliśmy tę płytę. Sam proces nagrywania i stworzenia utworów nastąpił, po dwóch latach grania i mam nadzieję, że starzy fani jeszcze nas pamiętają.

Na pewno.

Budowanie pozycji zespołu to nie jest kwestia chwili, to nawet nie jest kwestia miesięcy, to jest kwestia lat. I mam nadzieję, że przyjdzie taki moment. Jak już wcześniej Ci wspomniałem - grać i konsekwentnie pracować. 

Wasza debiutancka płyta jest spójna brzmieniowo. I tak się właśnie zastanawiam nad waszym brzmieniem. Jest wypracowane, ale mówiąc o drugiej płycie – dalej będziecie nad nim pracować czy będziecie poszerzać horyzonty?

Brzmienie na płycie było zamierzone. W momencie gdy kompletowałem swój sprzęt i poszukiwałem swojego brzmienia, nie byłem z niego przez dłuższy czas zadowolony. I tak próbowałem różnych wzmacniaczy, różnych gitar.

I na co się zdecydowałeś w końcu?

Używam wzmacniacza Vox i gitarę Ephiphone Firebirde. Na tę chwilę nie chciałbym tego zmieniać. Chociaż też nie chciałbym się ograniczać, bo nie wiem jak będzie na drugiej płycie. Ale myślę, że będziemy się starać utrzymać to brzmienie, które jest charakterystyczne dla tego zespołu. Utwory będą pewnie bardziej dynamiczne, ale faktura zespołu w większym procencie pozostanie.

Czym się kierowałeś przy wyborze tego Firebirda? To dosyć oryginalne – wszędzie widuje się same Fendery i Gibsony….

Grałem na Gibsonie. Pożyczyłem go od znajomego.Jeszcze kilka temu chciałem mieć Les Paul, do tej pory uważam, że to są miażdżąco dobre gitary, ale w momencie gdy zacząłem na niej grać, to było po prostu zbyt mocne dla mnie brzmienie – a już na pewno dla naszego zespołu. Oczywiście każdy się kieruje własnymi gustami... Ja swojego Firebirda kupiłem od znajomego, który przyszedł do sali prób… Usłyszałem ją, on grał wtedy na innym wzmacniaczu - Marshallu, ale usłyszałem coś rasowego w tej gitarze.

A od czego zaczynałeś? Jak była Twoja pierwsza gitara?

Pierwsza gitara to był Ibanez, model Telecaster. To była bardzo dobra gitara, to był siedemdziesiąty któryś rocznik. Wtedy jeszcze nie zdawałem sobie sprawy, że to są tak dobre gitary. To była późna szkoła podstawowa i to był mój pierwszy profesjonalny instrument. Szybko po tym kupiłem jeszcze inną gitarę, też Ibaneza -RG. To już była poważna inwestycja, na której grałem ze znajomymiw garażu. Chłopaki teraz grają w zespołach takich jak Behemoth, Vesania …

No proszę!

To były pierwsze próby, gdzie graliśmy w garażu i innych podobnych miejscach. Z Darkiem - ex-perkusistą Vadera też. Tomek (Orion) i Darek (Daray) założyli Vesanię. Ja nie byłem taki konsekwentny jak oni. Teraz trochę z opóźnionym zapłonem nadrabiam. [śmiech]

Dzięki temu dajesz swojemu zespołowi pewien pazur… słyszę go i mi się bardzo podoba.

Dziękuje :-)

Na koncercie używasz też smyczka. Skąd pomysł? Widziałam po twarzach ludzi spore poruszenie…

Nie wydaje mi się, żebym tutaj był oryginalny. Wiele zespołów go używa. Sigur Rós bardzo dużo gra na smyczku. Jimmy Page też grał :-)Ale chyba nie tym się kierowałem – dostałam smyczek w prezencie. Mam bardzo duży sentyment do grania na nim. Chociaż bardzo mało go wykorzystuję w zespole.W wersji koncertowej pojawia się w utworze Winter. Uważam, że robi dobrą przestrzeń, nie używając dodatkowych efektów. Jak jest ich dużo pod nogą, to korci by je wykorzystać, a później trzeba strasznie dużo przełączać. [śmiech]

Nie widziałam żadnej niepochlebnej opinii o Was w mediach. Czytacie to wszystko?

Oczywiście, że czytamy. [śmiech] Po wydaniu - płyta zaczyna żyć swoim życiem – i nie mamy już na nic wpływu. Możemy mieć wpływ już tylko na jakość koncertów i może na jakość promocji, ale już nie na recenzje. Czytaliśmy je i po 5 miesiącach jeszcze do nas trafiają. 

A prywatnie gdzie szukasz informacji o nowej muzyce?

Wiele nowości przesyła mi Izabela, która ma bardzo dużą wiedzę na temat nowinek muzycznych. Oczywiście ja też bardzo często śledzę. Dowiaduję się o nowych zespołach chociażby po tegorocznym line-up np. Off Festival. Warpaint – one są świetne!

Zgadzam się.

Podchodzę emocjonalnie do muzyki, a Warpaint to oczywiście jeden z tych zespołów, który je wywołuje we mnie.

Zastanawiałam się też czy pisząc angielskie teksty, właściwie Iza je pisze, czy myśleliście o tym, że macie jakąś szansę zaistnieć na zagranicznych rynkach?

Myślimy o tym i na pewno będziemy chcieli się z tym zmierzyć już z drugą płytą. W Polsce jest odczuwalna siła polskich zespołów śpiewających w języku angielskim. Dla Izy język angielski jest najlepszym narzędziem do śpiewania.

Jest najbardziej śpiewnym językiem po prostu. A czy poprzez Youtube’a czy podobne – mieliście już jakiś odzew z zagranicy od słuchaczy?

Tak. Zauważyłem, że ludzie na blogach umieszczają linki do nas, np. w Holandii, Niemczech, Rosji. Raz nam się zdarzyło zagrać w Londynie na festiwalu GBOB. Po czym otrzymaliśmy nagrodę PAM London Awards.

Chyba dzięki właśnie PAM-ie was poznałam! To może tak na koniec- powiedz mi czy masz swoją ulubioną piosenkę… taką którą niektórzy nazywają „soundtrack of my life”?

Kiedyś moim zespołem życia był U2. To był dla mnie wyznacznik melodii w utworach. Jest tyle utworów, że trudno mi powiedzieć o tym jednym.Ale ok. stawiam na „Roads”- Portishead...

Rozmawiała: Sabina Lawrów