Wywiad z Łukaszem Naporą

Wywiad z Łukaszem Naporą specjalnie dla dla Arts Hypnotic i Infomusic

Łukasz Napora jest dziennikarzem muzycznym, producentem, dj-em oraz dyrektorem marketingu oraz Public Relations najpopularniejszego festiwalu polskiego z muzyką elektroniczną – Audioriver. Współtworzy również program tego wydarzenia.

W sferze jego zainteresowań muzycznych wymienić trzeba przede wszystkim niezależną muzykę elektroniczną, ale również muzykę rockową. Jest jednym z nielicznych dziennikarzy muzycznych w naszym kraju, który prezentuje w swej audycji „Dj Pasmo“ na antenie Polskiego Radia Czwórka - muzykę niszową.

Rozmawiamy z nim na temat współczesnych brzmień elektronicznych, muzyce niszowej, gustach muzycznych Polaków, „Dj Paśmie“ oraz podejściu do zawodu Dj-a.

 Marcin Warnke: Witaj Łukasz, jak Twoje samopoczucie?

 Łukasz Napora: Super. Ja bardzo rzadko narzekam. Słabiej czuję się tylko tuż po mocnych weekendach (śmiech).

Zacznijmy od najgorętszego tematu, Twego debiutu jako Dj klubowy. Co było motorem tej decyzji? Naturalny krok, czy może coś więcej?

Z jednej strony naturalny krok, bo był on wynikiem coraz większej liczby zapytań ze strony promotorów, którzy słuchali mojej audycji. Miałem sporo propozycji grania nie mając jeszcze debiutu na koncie, więc stwierdziłem, że chyba warto spróbować. Z drugiej strony, nic takiego nie planowałem – wręcz przeciwnie, ja nigdy nie chciałem być DJ-em. Chciałem produkować swoje rzeczy i występować w formie live actu, ale z czasem okazało się, że dużo więcej czasu poświęcam Czwórce i mojej audycji niż nagrywaniu piosenek. DJ-owanie wygrało.

Czy Twój pierwszy występ na żywo w „Dj paśmie“ był stresujący?

Jasne, że tak, ale cieszę się, że przed występem w Formie zdecydowałem się zagrać także w swojej audycji, bo to była taka jazda próbna. Dzięki zagraniu w Czwórce, nie miałem miękkich kolan stojąc na DJ-ce w Wrocławiu.

Co kręci Cię najbardziej w miksowaniu muzyki?

Przede wszystkim selekcja i manipulowanie napięciem/nastrojem. Gdy dobrze dobierzesz dwa utwory, które będziesz miksował, to naprawdę nie musisz się szczególnie wysilać nad ich łączeniem. To się robi praktycznie samo. Dużo trudniejsze i – przez to – ciekawsze jest połączenie większej liczby kawałków i decydowanie o tym, kiedy jest dobry moment na mocne uderzenie, kiedy na odpuszczenie i jak długo te momenty powinny trwać. To jest coś, co zależy od miejsca i publiczności, więc nie da się tego zaplanować czy wyuczyć. To trzeba czuć i mam nadzieję, że w miarę szybko wyrobię sobie ten zmysł.

Rozumiem, że od teraz na stałe będziesz gościł za dekami klubowymi?

Na stałe, ale raczej nie tak często jak “zawodowi DJ-e”. To jest moje hobby i ma mi dawać frajdę. Nie chcę spędzać całych weekendów w PKP. Nie chcę też zbyt często pojawiać się w jednym mieście, żeby się ludziom najzwyczajniej nie przejeść. Optymalnie dwa-trzy bookingi w miesiącu byłyby super.

Porozmawiajmy o nowych brzmieniach elektronicznych. Która scena według Ciebie rozwija się obecnie najprężniej?

Najwięcej ciekawych rzeczy słyszę ostatnio na styku elektroniki i hip hopu – słuchając takich artystów, jak Pretty Lights, Etheric Double Soundsystem czy Stan Smith. Ale nie wiem czy jest jakaś scena, która trzyma palmę pierwszeństwa w kwestii świeżości. Wszędzie raz na jakiś czas pojawia się ciekawy album i to nie jest kwestia całego stylu, a konkretnego artysty. Tak naprawdę, to irytują mnie te wszystkie trendy i pospolite ruszenia producentów, którzy zaczynają robić kawałki w stylu, który jest w miarę nowy i staje się modny. Weźmy nadmiar wolnego house’u a la Maceo Plex czy Hot Creations. Ja już powoli nie mogę tego słuchać.

Jakimi kryteriami kierujesz się dobierając muzykę do „Dj pasma“?

Przede wszystkim utwory muszą być bardzo nowe lub niewydane. Nie interesuje mnie tworzenie audycji grającej największe hity czy znane nowości. To mają być – w większości - dwie godziny z muzyką, z którą słuchacze zetkną się po raz pierwszy w życiu. A jeśli chodzi o styl, to nie ma praktycznie żadnego kryterium. Elektronika każdej maści, a czasem i rock się trafi.

Żyjemy w kraju, do którego nowości muzyczne napływają z dość dużym opóźnieniem. Dobrym przykładem jest Dubstep, który na zachodzie, a w szczególności w Londynie już kilka lat temu przeszedł ewolucję, między innymi w Post-Dubstep, Tech, czy nowe formy House. Dziś tryumfy w Polsce święcą producenci, odpowiedzialni za bardzo komercyjne, tak zwane "wiercące" brzmienie, czego na wyspach już dziś z reguły się nie gra. Jak myślisz, skąd ta przepaść? 

W Londynie dubstep czy każda inna muzyka elektroniczna rodziła się u podstaw. Wychodziła z małych grupek producentów i DJ-ów. To wszystko działo się organicznie i nadal tak się dzieje. U nas z kolei nadal mamy do czynienia wyłącznie z importowaniem. Nie mamy elektroniki, która zrodziłaby się w Polsce i była czymś  wyłącznie naszym. Nawet polskich producentów doceniamy dopiero wtedy, gdy wydadzą coś zagranicą i wychodzi na to, że nawet ich wówczas importujemy. Wszystko przysyłają nam z zachodu, a wiadomo – paczka z zagranicy chwile musi iść.

Czy uważasz, że polski odbiorca muzyki jest gotowy na nowe brzmienie Chicago – Footwork, które rozpoczął promować właściciel Planet Mu Records – Mike Paradinas? Na zachodzie staje się ono coraz bardziej popularne, pomimo, iż nie jest zbyt łatwe w odbiorze.

Jezu, tylko nie to (śmiech). Jeśli trochę tę muzę ucywilizują, to jest szansa na popularność, ale na razie jest na podobnym etapie, na jakim kiedyś był dubstep. Gdy był mroczny, nudny i nie do zabawy, czyli tylko dla pasjonatów.

Jesteś jednym z filarów Festivalu Audioriver, który prezentuje niesamowicie interesującą muzykę oraz nietuzinkowych artystów. Jego popularność oraz pierwsze miejsce w plebiscycie – Munoludy, na najlepszy polski festiwal, pokazuje, iż w Polsce istnieje zapotrzebowanie na muzykę niezależną. Jak skłaniać masy, do otwarcia na mniejsze wytwórnie, muzykę, która nie jest powszechnie słuchana?

Z dobrą muzyką jest tak, że zwykle wystarczy ją komuś zaprezentować. I wtedy często okazuje się, że ktoś, kto słuchał rzeczy słabych lub średnich, bo nie miał kontaktu z innymi, staje się fanem ciekawych brzmień. My poprzez szeroką i nieszablonową promocję docieramy do ludzi, którzy normalnie nie słuchają tanecznej elektroniki i staramy się ich namówić do tego, żeby przyjechali na plażę i spróbowali przekonać się do takiej muzyki. Mamy dobry produkt, jesteśmy szczerzy i autentyczni, więc wiele osób decyduje się nam zaufać, a gdy już poczują klimat Audioriver, to wracają za rok. Najważniejsze to nie kisić się we własnym sosie. Ciągle staramy się poszerzać grono odbiorców i to podejście ewidentnie działa.

Niebawem upłynie rok od ukazania się Twej debiutanckiej EP-ki „Interpol EP”, wydanej nakładem niemiecko-ukraińskiej wytwórni Cueplay. Powiedz z jakim odbiorem spotyka się ten materiał?

Wydałem ją, bo stwierdziłem “kiedyś trzeba zacząć”. I choć szybko zyskała bardzo dużo odsłuchań i pozytywnych komentarzy, to dziś staram się już do niej nie wracać (śmiech). Dopiero w tym roku ukażą się moje bardziej dojrzałe – zarówno brzmieniowo, jak i konstrukcyjnie – produkcje. Pierwsza powinna pojawić się już na dniach. To mój singel z kilkoma remiksami, który wyjdzie nakładem znanej progresywnej wytwórni, Progrezo. Poza tym szykuję nowe demo, a jego fragment będziecie mogli usłyszeć w filmie podsumowującym Audioriver 2011.

Gdzie i w jaki sposób zdobywałeś wiedzę na temat produkcji muzycznej?

Jestem prenumeratorem miesięcznika “Computer Music” i to właściwie tyle. Nie licząc wskazówek Jacoba Seville, który wspaniałomyślnie zajmuje się masteringiem moich produkcji.

Twoje plany na 2012 rok, poza Audioriver i występami w klubach oczywiście?

Przydałyby się też jakieś wakacje (śmiech).

Życzę Ci realizacji każdego z nich. Dziękuje bardzo za rozmowę.

Dzięki wielkie.