"Warto w życiu ryzykować" - wywiad z Neonami

Jeżeli karierę zaczyna się w Jarocinie, to musi coś znaczyć, ale czy młodemu, ambitnemu zespołowi jest przez to łatwiej? Na to pytanie odpowie nam wokalista Neonów - Dawid Zając. Z wywiadu dowiecie się również jakie są jego czytelnicze pasje oraz gdzie można ich spotkać we Wrocławiu. A już 31 lipca będziecie mogli zakupić ich płytę.

Monika Matura: Czy odniesienie sukcesu w Jarocinie w 2010 roku przyniosło Wam poza prestiżem wyczuwalne korzyści?

Dawid Zając: Nie. Prasa i portale zainteresowały się nami przez chwilę ale później wszystko wróciło do stanu rzeczy sprzed wygranej. Mimo wszystko bardzo nam to pomogło bo mieliśmy już nagraną gotową płytę i w lutym zdecydowaliśmy wydać „Niewolników Weekendu” własnym sumptem, więc taki support mediowy się przydał. 

Gracie obecnie we trójkę, zamierzacie w przyszłości powrócić do składu czteroosobowego?

Niewykluczone. Na razie czujemy się w tym składzie dobrze, trasa z happysadem poszła świetnie. Nie było głosów ze strony publiczności, że czegoś w muzyce brakuje. Przez chwilę był nawet pomysł, by grał z nami na instrumentach klawiszach ENDY YDEN, wrocławski artysta i wokalista. Skończyło się na wspólnym komponowaniu i nagraniu płyty. W Neonach dzieją się różne rzeczy. Graliśmy już w 7 osób z sekcją dętą, więc wszystko się może zdarzyć. 

W wywiadach przed wydaniem pierwszego albumu wspominaliście o długiej drodze przebytej do wytwórni. Czy drugą płytę było łatwiej wydać?

Pierwsza płyta była spontanem, nagranym na szybko. Wnieśliśmy przez to fajną energię do tego materiału. Z drugą płytą było zdecydowanie trudniej. Po pierwsze mieliśmy sporo zawirowań życiowych. Po drugie rozwleczone w  czasie komponowanie materiałów na drugą płytę, skończyło się wrzuceniem do szuflady około 12 piosenek. Postanowiliśmy zrobić wszystko od nowa, na nowej świeżej energii bez ciągnięcia za sobą worka z przeszłości. Tak właśnie wylądowaliśmy w górach na obozie kompozycyjnym z Endym Ydenem. Od strony technicznej na płytę pożyczyliśmy pieniądze, nie widząc jaki będzie jej los. Czy ktokolwiek będzie chciał ten materiał wydać. Byliśmy już zmęczeni pchaniem tego wózka bez żadnego supportu. Chcieliśmy by ktoś nam w tym pomógł. Jak już wiecie historia kończy się kontraktem. Zatem okazuje się, że warto w życiu ryzykować, jeśli się w coś bardzo wierzy. Co nie oznacza, że było łatwo.  

Jako dodatek do „Niewolników weekendu” dodaliście podobno grę planszową, teraz jak rozumiem jednak nie przewidujecie żadnych prezentów?

Niestety nie, ale znając nas pewnie wymyślimy jakieś niespodzianki dla tych, którzy zakupią płytę. Może jakiś specjalny koncert z wejściem za okazaniem płyty? Albo rodzaj spotkania? Coś się wymyśli. O! mam już pewien pomysł!

Występowaliście na Red Bull Tourbus i gruzowisku Hali Stulecia, jak wyobrażacie sobie najbardziej zwariowane miejsce w którym moglibyście zagrać?

Raczej nie w samolocie - KORN już to zrobił, a poza tym boję się latać. Jeden z pierwszych koncertów graliśmy w lumpeksie, niedługo szykuję się jakiś bodaj w bibliotece. Nie wiem: W tramwaju? Na witrynie sklepowej jak Whitest Boy Alive? Ja chyba chciałbym zagrać po prostu na jakimś porządnym garden party na 200 osób. Może to banał ale wychowałem się na teledyskach, w którym wszystkie zespoły grały takie koncerty.

Czy Wasz perkusista rzeczywiście został sołtysem w wieku 18 lat?

Tak. Wiąże się z tym ciekawa historia. Kiedy obejmował urząd sołtysa, otrzymał zawiadomienie o konieczności stawienia się na kontroli wojskowej dwóch obywateli jego miejscowości. Zawiadomienie musiał wywiesić na osiedlowej tablicy ogłoszeń. Okazało się, że jednym z wezwanych, jest on sam. Zatem zadzwonił do kumpla kupił wódkę i przekazał jak prawdziwy sołtys wiadomość o sprawie. Garbo ma więcej takich historii, rysuje teraz swój komiks więc może zechce opowiedzieć kilka z nich w swoim dziele.

Jakie są Wasze ulubione miejsca we Wrocławiu?

Przez długie lata był to pasaż Pokoyhof i klub Szajba. Aktualnie w pasażu znajduje się więcej przemiłych miejsc. Łączy się on z podwórkiem Synagogi pod Białym Bocianem, nieopodal klubu Mleczarnia, wychodzącym na ulicę Pawła Włodkowica, która znów łączy się z ulicą Świętego Antoniego i prowadzi do Kina Nowe Horyzonty, w którym m. in. właśnie teraz odbywa się festiwal. To nasze rewiry. Można nas też spotkać w środy w klubie Nietota, w którym odbywają się jamy i "spotkania kółka literackiego"... lub ostatnio w Neon Side. 

W „Placu zabaw” śpiewacie o pesymistach w przebraniu, a gdzie Wy znajdujecie się na tej skali podejścia do życia?

To parafraza słów Rolanda Topora z jego najlepszego wg. mnie dzieła jakim jest „Bal na ugorze”. Jak już gdzieś mówiłem jesteśmy uczestnikami tego o czym śpiewam i nie piętnuje zachowań, które albo biorę z autopsji albo obserwacji. Chodzi o zwrócenie uwagi. "Pesymiści w przebraniu sięgamy do dna, chcemy wciąż przeczyć istnieniu rzeczy by co dzień je ćpać". Czy nie jest tak, że wielokrotnie kpimy z samych siebie? Recenzujemy czyjąś kreację pozostając bierni.  Nie mamy odwagi tworzyć rzeczywistości wokół nas bojąc się oceny. Bezpiecznie jest być krytykiem zyskującym poklask i aprobatę takich samych tchórzliwych i zakompleksionych słabiaków jak my. Wypierać, negować, kpić by potem z podkulonym ogonem, po ówczesnym upewnieniu się, czy nikt nie patrzy robić to z czego się śmialiśmy. 

Czy możecie określić trzy główne tematy „Uniformu”?

1. Puls szybkiego życia naszych czasów

2. Wielkomiejska neuroza zestawiona z poszukiwaniami jakiegoś uniwersalnego sensu w informacyjnym tsunami 

3. Chęć ucieczki od powyższych, w naturę, sztukę, inspirujące relacje  

I znowu piosenka „Plac zabaw”, w której słyszymy „Podobno to plac zabaw bez reguł i praw” – czy w życiu kierujecie się tą dewizą?

Mam wrażenie, że wszyscy kierują się tą zasadą, tylko jedni są bardziej świadomi, a inni powielają schematy bez namysłu. 

Kolejny cytat „Chcemy być nieśmiertelni jak Gray” – domyślam się, że chodzi o Doriana Graya i książkę Oscara Wilda. Jesteście miłośnikami książek? Macie swoje ulubione?

Ja lubię nową prozę, polską i niepolską. Lubię tych wszystkich pijaków Pilcha, Topora, Stasiuka, Hłaskę. Garbo wiem, że zna na pamięć Sapkowskiego i kiedy go słucham jak opowiada mam wrażenie, że więcej tam czasami prozy niż fantasy. Jeśli mogę coś polecić to na pewno "Bal na ugorze" Rolanda Topora - zwłaszcza artystom.

Gdybyście mieli stworzyć listę swoich ulubionych miast, to które z miast poza Wrocławiem znalazłyby się na niej?

Lubimy wschód Polski. Tam są nasze korzenie, może coś w tym jest. Zwykle mieliśmy tam genialne przyjęcie: Lublin, Białystok, Olsztyn - ludzie tam chłoną muzę, na górnym śląsku jest podobnie. Warszawa staje się coraz bardziej przyjazna, mamy też dużo dobrych wspomnień z Poznania, Szczecina, Krakowa. Nie wiem, najważniejsi są ludzie. Nie ma znaczenia jakie to miasto, wspomina się chemię jaka wytworzyła się między nami a ludźmi na koncertach i taki obraz zostaje w głowie... do kolejnego koncertu.

Rozmawiała Monika Matura