12 stycznia 2008
14:47
Info
Sonic Sp. z o.o. ul. Mścisławska 6
01-647 Warszawa
Pokrętne interpretacje Cat Power
"Jukebox" to drugi w karierze Chan Marshall (występującej pod pseudonimem Cat Power) album z coverami. Pierwszy, „The Covers Record" ukazał się w 2000 roku i chyba najbardziej zaskoczył niezwykłą interpretacją „Satisfaction". Ten, zatytułowany „Jukebox", to już jednak całkiem inna historia.
Założenie tego rodzaju płyt jest zwykle proste. Jakiś wykonawca pragnie złożyć hołd tym artystom, na jakich się wychował i jacy go inspirowali. Na „Jukebox" - czyli, po naszemu, na „Szafie grającej" - Chan odwołuje się do tak różnych wokalistów, jak Frank Sinatra, Bob Dylan, Janis Joplin, Johnny Cash, Billie Holliday czy Joni Mitchell (na „bonusie" są jeszcze covery m.in. Nicka Cave'a, grupy Moby Grape, Patsy Cline i Roberty Flack).
U Chan Marshall nigdy jednak nic nie jest proste. U niej wszystkie te covery - nie tak jak na znakomitej większości podobnych albumów - brzmią jak utwory z płyty autorskiej. To, co już osiem lat temu ona pokazała, a mianowicie, że traktuje swych idoli z miłością, lecz nie na kolanach, teraz doprowadziła do doskonałości. Z pewnością Frank Sinatra byłby zaskoczony wersją „New York", która brzmi jak swamp blues z głębokiego południa, a James Brown przecierałby sobie uszy, słuchając swojej ballady „Lost Someone".
Chan zna swoje strony silne i słabe. Nigdy nie będzie w stanie zaśpiewać tak, jak Billie Holiday czy Janis Joplin. Wszelkie próby zaśpiewania ich piosenek w stylu oryginałów byłyby żałosne. Jednak też ma głos nie od parady i nie raz dowodzi, że potrafi utwory tych wielkich pań (odpowiednio : „Don't Explain" i „Woman Left Lonely") zaśpiewać po swojemu - także porywająco. Jest jednak jeszcze coś, na co słuchając tej płyty (w większości nawiązującej do różnych konwencji bluesowych i soulowych) warto zwrócić uwagę. Tym razem Chan ma własny, stały i znakomity zespół - Dirty Delta Blues. A tworzą go, i tu uwaga: Jim White z Dirty Three, Gregg Forman z Delta 72, Judah Bauer z Jon Spencer Blues Explosion oraz Eric Paparozzi z Lizard Music. Nadto gościnnie pojawiają się Spooner Oldham (Neil Young, Janis Joplin), Larry McDonald (Toots and The Maytalls, Taj Mahal), Teenie Hodges (Al Green) i Matt Sweeney (Chavez). W takim doborowym towarzystwie nie może powstać zła muzyka.I jeszcze jedna, a właściwie dwie sprawy. Na płycie jest jeden nowy utwór oryginalny Cat Power, „Song To Bobby".
Po drugie, jednak radzimy zaopatrzyć się w egzemplarz z bonusowym dyskiem. Bez coverów „Breathless" Nicka Cave'a i wręcz niesamowitego „Angelitos Negros" Roberty Flack, nawiązującego do nurtu solea flamenco, „Jukebox" będzie uboższy.
Założenie tego rodzaju płyt jest zwykle proste. Jakiś wykonawca pragnie złożyć hołd tym artystom, na jakich się wychował i jacy go inspirowali. Na „Jukebox" - czyli, po naszemu, na „Szafie grającej" - Chan odwołuje się do tak różnych wokalistów, jak Frank Sinatra, Bob Dylan, Janis Joplin, Johnny Cash, Billie Holliday czy Joni Mitchell (na „bonusie" są jeszcze covery m.in. Nicka Cave'a, grupy Moby Grape, Patsy Cline i Roberty Flack).
U Chan Marshall nigdy jednak nic nie jest proste. U niej wszystkie te covery - nie tak jak na znakomitej większości podobnych albumów - brzmią jak utwory z płyty autorskiej. To, co już osiem lat temu ona pokazała, a mianowicie, że traktuje swych idoli z miłością, lecz nie na kolanach, teraz doprowadziła do doskonałości. Z pewnością Frank Sinatra byłby zaskoczony wersją „New York", która brzmi jak swamp blues z głębokiego południa, a James Brown przecierałby sobie uszy, słuchając swojej ballady „Lost Someone".
Chan zna swoje strony silne i słabe. Nigdy nie będzie w stanie zaśpiewać tak, jak Billie Holiday czy Janis Joplin. Wszelkie próby zaśpiewania ich piosenek w stylu oryginałów byłyby żałosne. Jednak też ma głos nie od parady i nie raz dowodzi, że potrafi utwory tych wielkich pań (odpowiednio : „Don't Explain" i „Woman Left Lonely") zaśpiewać po swojemu - także porywająco. Jest jednak jeszcze coś, na co słuchając tej płyty (w większości nawiązującej do różnych konwencji bluesowych i soulowych) warto zwrócić uwagę. Tym razem Chan ma własny, stały i znakomity zespół - Dirty Delta Blues. A tworzą go, i tu uwaga: Jim White z Dirty Three, Gregg Forman z Delta 72, Judah Bauer z Jon Spencer Blues Explosion oraz Eric Paparozzi z Lizard Music. Nadto gościnnie pojawiają się Spooner Oldham (Neil Young, Janis Joplin), Larry McDonald (Toots and The Maytalls, Taj Mahal), Teenie Hodges (Al Green) i Matt Sweeney (Chavez). W takim doborowym towarzystwie nie może powstać zła muzyka.I jeszcze jedna, a właściwie dwie sprawy. Na płycie jest jeden nowy utwór oryginalny Cat Power, „Song To Bobby".
Po drugie, jednak radzimy zaopatrzyć się w egzemplarz z bonusowym dyskiem. Bez coverów „Breathless" Nicka Cave'a i wręcz niesamowitego „Angelitos Negros" Roberty Flack, nawiązującego do nurtu solea flamenco, „Jukebox" będzie uboższy.
więcej: www.matadorrecords.com/cat_power
reklama
