CKOD - Cool Kids Of Death - płyta z numerem 500/500

Kiedy pierwszy raz usłyszałem "Butelki i kamienie" powiedziałem sobie: Nareszcie w Polsce ktoś gra alternatywnego rocka z dużymi wpływami punka na dobrym poziomie. Hicior i video idealnie pasujące do nieistniejącego już programu w MTV 120 MINUTES. Dla mnie wtedy - to była bomba. Tym bardziej teraz - w czasach odradzającego się analogu – czekałem na płytę z najważniejszymi utworami łódzkiej grupy.

Znajdziemy u COOL KIDS OF DEATH wiele fajnych inspiracji. Każdy jednak usłyszy inne – więc o tym, co ja słyszę – specjalnie nie będę pisał. No, może wspomnę o kilku, jednak nie wymieniając wielu innych, być może ważniejszych inspiracji. Muzyczna całość to jednak własna wizja grupy. Bez żadnych niepotrzebnych zapożyczeń. Naprawdę wartościowa muzyka i jedna z najważniejszych płyt w historii polskiego rocka. Firmowe, rozpoznawalne brzmienie i ciekawa fuzja alternatywnego rocka i punka. Dla miłośników takiego grania - w płytotece pozycja obowiązkowa.

Winyl wydało winylowo.com, a płyta została wytłoczyła w warzawskiej tłoczni GM Records. Okładka typu gatefold zawiera aż 3 płyty - pierwszą czarną, drugą białą (!!!) oraz singiel z dwoma utworami na 45 rpm z klasyczną, dużą dziurką. Płyta podzielona została na dwie części: czarny krążek to HATE 1 i HATE 2 (odpowiednio pierwsza i druga strona). Biała płyta to LOVE 1 i LOVE 2.

Moment ręcznego numerowania całego nakłdu w GM Records

Pierwsze wrażenie fajnej, żółtej okładki psuje nieco złe jej wykonanie. Hmmm… przecież w latach 70-tych wydawcy potrafili robić okładki idealnie przycięte, dobrze spasowane i utrzymujące sztywność nawet po wielu latach. No ale cóż - nie chcę się czepiać: jak punk to punk! musi być trochę odlotu. Jednak gdyby była to symfonia Mahlera, prawdopodobnie odesłałbym okładkę do reklamacji za profanację wielkiego kompozytora. Choć mimo wszystko klient wydając powyżej 100 zł wymaga. Tym bardziej, że płyta bardzo limitowana.

Zestaw

Sprzętowo nie sięgałem po żadne wyszukane konstrukcje. Mój podstawowy zestaw to gramofon Pro-Ject ze średniej półki na pływającym zawieszeniu (model Perspective z pierwszej serii) z przyzwoitą wkładką MM Shure (najwyższy model M97Xe) podłączony podstawowym modelem kabla marki Burmester do legendarnego już, polskiego wzmacniacza Struss Chopin MKIV, słynącego z dobrego preampu MM na pokładzie – wykonanego przez Pana Hrynkiewicza-Strussa właśnie pod tę wkładkę.

Głośniki – jak najbardziej lubiące rocka – nieznane chyba szerzej audiofilom podstawkowe JBL XPL 90 – o bardzo nietypowym jak na JBL’a kształcie obudowy. Kable głośnikowe 8PR Kimber – zawsze pokazują prawdę o brzmieniu – niczego nie dodając. Elektronika na solidnym, marmurowym stoliku polskiej marki JTL Audio. Całość może tyłka nie urywa – jest to jednak wszechstronnie brzmiący zestaw – o wiele lepszy od przeciętnego sprzętu hi-fi w domu Kowalskiego. Można więc usłyszeć już sporo z czarnych i nie tylko czarnych płyt.

Odsłuch

Wyjmuję płytę CKOD. Trochę produkcyjnego kurzu usuwam na sucho szczoteczką z milionami węglowych włosków, potem trochę płynu Reloop’a i znów szczoteczka w ruch - tym razem aksamitna. I tak powierzchownie oczyszczoną czarną płytę kładę na talerz.

Płyta na pierwszy rzut oka jest wytłoczona dobrze. Ciężka – sądzę, że czarna ma wyraźnie powyżej 180 gramów!  Jest idealnie prosta, co dodatkowo cieszy. Na rozbiegówce minimalna ilość trzasków. Jest dobrze. Pierwszy, firmowy kawałek zespołu "Cool Kids of Death" – wgniata w kanapę. Bębny i znakomicie nagrana gitara basowa. Jest sporo przestrzeni i powietrza. Nie spodziewałem się takiego poziomu, pamiętając realizacje polskich zespołów z lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Jakość pierwszego nagrania jest naprawdę bardzo dobra. W starej szkolnej skali - oceniam jego realizację na dobrą czwórkę z plusem. Soprany nie kłują. Stopa perkusji nie jest przesadzona. Wszystko z zamierzonym, lekkim brudem. Robi wrażenie.

Drugi utwór – największy hit grupy – "Butelki z benzyną i kamienie" – niestety słychać kompletnie inną szkołę nagrania. Inne studio, prawdopodobnie inny realizator dźwięku. Nagranie od pierwszych taktów brzmi jak średnia MP-3ka. Znika bardzo komunikatywny środek z pierwszego utworu i przestrzeń. Gdyby nie był to jeden z najważniejszych kawałków współczesnego, polskiego rocka, oszczędziłbym sobie krytykę. A tak – oczekiwania były duże. Niestety przy głośnym słuchaniu bolą zęby. 

Takiego efektu nie ma w bardzo oszczędnym, punkowym "Nie warto". Jest surowo, nieco płasko, jak na płytach Sex Pistols. Brzmienie znów zupełnie inne. Jednak przy głośniejszym słuchaniu nie bolą zęby, jak przy "Butelkach z benzyną". Kawałek "Nie warto" to prawdziwy, surowy, stary punk. Również w sferze tekstu. I nawet zręcznie przygrywające w tle klawisze tego nie zmienią. Znakomity numer! I surowa realizacja rodem z końca lat siedemdziesiątych pasuje do niego idealnie.

Przewracamy pierwszą płytę na drugą stronę...

"Nielegalny" - znów bardzo surowo, brakuje co prawda znów tej pięknej gitary basowej z firmowego, pierwszego utworu. Jednak początek w stylu Sonic Youth chwyta za serce. Jest stopa perkusji, nic nie drażni. Świetna atmosfera, której nie powstydziłby się Bauhaus lub każdy inny kultowy zespół grający muzykę alternatywną.

Czarodziejski, dobrze artykułowany bas powraca w numerze "Niech wszystko spłonie". Można? można! Jest brud, ale dobrze zrealizowany. Bez męczenia uszu i zębów.

Gdyby cała płyta była tak zrealizowana jak "Cool Kids od Death" oraz "Niech wszystko spłonie", płytę można by ocenić od strony realizacyjnej na mocną czwórkę. Tę samą, przyzwoitą realizację otrzymujemy w nowocześnie zrealizowanym "Zdelegalizować szczęście". Utwór trzyma się kupy bardzo dobrze, to kawał dobrego hałasu, jednak każdy element oddzielony i wszystko słyszalne. Nawet celowo brudniej zrealizowany wokal wpasowuje się tu znakomicie w jedną całość.

Ostatni utwór z pierwszej, czarnej płyty - czyli "Generacja nic" - włączony głośno, skłoni chyba każdego starego człowieka (wiekiem lub duszą) do wrzaśnięcia „ŚCISZ TOOOO!!!” – i chyba o to tu chodziło. Mnie się podoba.

Teraz biały, pięknie wytłoczony krążek. Równie ciężki i idealnie prosty jak pierwszy - wielki plus dla GM Records.

Pierwszy utwór "Piosenki o miłości" to świeża dawka nieźle zrealizowanej „alternatywki”. Bardzo pozytywnie odebrany przeze mnie utwór. Nigdy go wcześniej nie słyszałem. Punkowa poezja. Kolejny – czyli "Kręcimy się w kółko" pokręci nas w kółko, ale zanim do tego dochodzi, słychać kilka genialnych tekstów. W pierwszej części komentowane są dziewczyny, w drugiej części utworu – chłopaki.  

Wszyscy kolesie mają dość, wszyscy rozpaczają, wszyscy pielęgnują złość

Niestety wszystko się zgadza. Większość co wrażliwszych facetów tak ma. Dziewczyn nie komentuję. Niech dziewczyny same się wsłuchają w ten tekst.

"Poezja jest nie dla mnie" – kilka fajnych pomysłów muzycznych z mało poetyckim tekstem. Akurat tu przydałoby się trochę przekleństw. Jedyny kawałek, który na wersji CD przeskoczyłbym do następnego utworu, wyśmiewającego wszelki i wszechobecny w naszym życiu banał "Radio miłość".

"Specjalnie dla TV"  jest świetny i prowokujący. Mnie najbardziej rozbawił syntezator w tle o dźwiękach bazujących na połowie taktu linii melodycznej utworu… Roda Stawart’a – "Da Ya think I’m Sexy". Czy jestem nienormalny? Czy tylko ja to słyszę? Ale ten motyw mnie rozwalił. Pasuje do tytułu. Genialny pomysł – nawet jeśli to przypadek. Zaraz… przypadek – nie sądzę.

Znakomity powrót do tematów miłosnych rozterek to znów fajnie zrealizowany utwór "Znam Cię na Pamięć". Świetnie przemyślany wstęp i trochę więcej powietrza w utworze.

Kończymy całą płytę najbardziej chyba lubianym kawałkiem przez nielubiących COOL KIDS OF DEATH - znam takich. "Uważaj" raz jeszcze udowadnia, że wokalista - Krzysztof Ostrowki pisze dobre teksty. I na pewno ma sporo doświadczeń w miłosnych zawodach. Kultowy kawałek – od pierwszych dźwięków do ostatnich riffów. Czym byłoby życie faceta bez niespełnionej miłości?… Wielokrotnie wstawałem z kanapy, aby po raz drugi, trzeci i dziesiąty odtworzyć ten ostatni utwór. Brakuje trochę ogłady w realizacji perkusji, mogłoby być trochę bardziej audiofilsko tym razem. Mogłoby być. Ale nie musi. Jest i tak dobrze.

Tak chyba miało być. I wszelkie gdybania mogę w tym momencie odwołać. Do płyty będę wracał. Jestem dumny z posiadania ostatniej sztuki z serii. 500 na 500.

Oby jednak było wznowienie. Np. z małym singlem zapowiadającym powrót grupy, która być może powinna zagrać jeszcze koncert Unplugged. Uważam, że byłby to świetny pomysł na comeback zespołu i na pokazanie w innym świetle wielu bardzo ciekawych kompozycji.

Singiel

A – właśnie SINGIEL! Nie można go przeoczyć. Utwór "Kopia kopii" wart jest odnotowania – „wszystko jest kopią kopii zrobionej z kopii…”  I tyle.